Το παιχνιδι παιζει πολυ πιο καλα απο το πρωτο σε ολους τους τομεις και το design των levels ειναι επισης ανωτερο. Στο Part 1 η ND αρχισε να το βρισκει σιγα σιγα μετα το 1/4 - 1/5 του παιχνιδιου. Εδω δυσκολα βρισκει καποιος ψεγαδι. Επισης η εξερευνηση εχει περισσοτερο νοημα στα πιο ανοιχτα επιπεδα.
Τωρα στα της ιστοριας.
Καταρχας ο τροπος που επιλεγουν να αφηγηθουν την ιστορια, το βαζει αυτοματα(μονο ο τροπος) πιο κατω απο το πρωτο. Τα flash backs και οι παραλληλες ιστοριες σαν τεχνικη αφηγησης ειναι by default φτωχη σε συγκριση με τον αριστο και solid τροπο αφηγησης του Part 1. Ειμαι στο σημειο του παιχνιδιου που βγαζει πολυ νοημα αυτη η επιλογη τους, αλλα και παλι στην συγκριση θα μπει δευτερο το παρτ 2.Τεχνικα δεν υπαρχει κανενα προβλημα στο pace, αλλα στην αφηγηση ειναι επομενο να υπαρχει. Μιλαμε σχεδον για 2 παιχνιδια μεσα σε ενα.
Ενα καλο παραδειγμα θα ηταν αν καποιος μας εβαζε να δουμε το 28 days later και καπακι το 28 weaks later. Ιδια θεματολογια αλλα διαφορετικοι χαρακτηρες/σκηνοθετες(δεν ξερω αν επαιξε αυτο και στα 2 stories του Part2, δλδ αν το εσπασαν οι σεναριογραφοι ellie-druckmann και η αλλη σεναριογραφος την abby για παραδειγμα). Εννοειται οτι στην αρχη της επομενης ταινιας(28 weaks later) το pace θα ειχε παει περιπατο. Κατι τετοιο συνεβη και εδω. Είναι ενα απο τα αρνητικα αυτης της επιλογης τους. Κατα τα αλλα η abby οπως και ο owen ηταν εξαιρετικα γραμμενοι χαρακτηρες στα κορυφαια επιπεδα της ND και καταφεραν να με κανουν να τους συμπαθησω, ενω πριν ηθελα να τους τεμαχισω...
Υπαρχουν 2 πρωτογνωρα/μοναδικα για μενα σημεια στα 30+ χρονια που παιζω games που απο μονα τους αξιζουν 10αρι (αν και στο τελος δεν θα το βαλω).
Το ενα ειναι ο θανατος του Joel και πως αυτος αποδοθηκε απο την αρχη ως το τελος. Χωρις να εχω φαει καποιο spoiler και γνωριζοντας οτι στα παιχνιδια ποτε δεν θα πεθαινε ενας Joel, καταφεραν με καποιο τροπο(σκηνοθετικα, γραφη, ερμηνειες κτλ) να με κανουν να τρομαξω, να φοβηθω για την ζωη του, ενω η λογικη μου ελεγε οτι θα την γλυτωνε. Ειναι η πρωτη φορα σε παιχνιδι που ''τρεχω'' γιατι ανησυχω για την εκβαση μιας καταστασης, ενω ξερω οτι οτι ειναι να γινει θα γινει. Καταφερε να με κανει να ψαχνω μονο αυτη την μαμημενη πορτα, λες και μπορω να αλλαξω κατι. Γυρισα στις naive φασεις των πρωτων επαφων μου με το gaming τελη 80s, που και τοτε θα αντιδρουσα ετσι γιατι απλα δεν ειχα ακομα εμπεδωσει οτι η εξελιξη ειναι δεδομενη και τα παιχνιδια scripted. Aπλα respect για ενα απο τα καλυτερα σημεια της σειρας.
Το δευτερο ειναι η μαχη μου με την ellie. Με εχει βαλει να βιωσω, οχι να παρακολουθησω (για αυτο και εδω η οποια κριτικη για τις παραλληλες ιστοριες ξεκινα με αλλα δεδομενα, σε συγκριση με μια ταινια) την πλευρα της Abby και την αλληλεπιδραση της με τους Owen και Mel. Και με βαζει στην πιο δυσκολη ψυχολογικά μαχη που εχω κανει ποτε σε βιντεοπαιχνιδι μη γνωριζοντας κυριολεκτικα πως να αντιδρασω(και με τι συνεπειες?). Ειναι κατι που το βιωνω πρωτη φορα σε game στην ζωη μου και σιγουρα καμια ταινια δεν εχει καταφερει κατι αναλογο(για αυτο και το ''βιωμα'' θα πρεπει να αξιολογηθει σαν feature που μονο ενα παιχνιδι μπορει να προσφερει, οταν κριθουν τα παραλληλα stories). Ηταν τετοια η δυσκολια συναισθηματικα που θα προτιμουσα να σηκωθω να χειροκροτησω αυτο που καταφεραν, παρα να συνεχισω να παιζω. Εδω στεκομαι και επιμενω στο οτι το καταφεραν να με κανουν να αισθανθω ετσι. Δεν θα εξετασω το αν μου αρεσε οχι(ουτε για τον joel ειναι δικαιο να το κανω). Καταφεραν να μην ενδιαφερομαι για την ellie σε εκεινο το σημειο, αλλα ουτε και για την abby αλλα και να ενδιαφερομαι και για τις 2. Fuck... ''πουρές''... και respect no 2.
Να σημειωσω εδω οτι το οποιο χτισiμο του χαρακτηρα του Joel δεν με αφησε απολυτα ικανοποιημενο. Μπορουσε να εχει την πατρικη φιγουρα(οπως την ειχε και στο τελος του part 1), αποφευγοντας την καπως επιτηδευμενη προσεγγιση.
Εν τελη το PART1 εξακολουθει να ειναι ανωτερο στο τροπο που επελεξε να αφηγηθει την ιστορια και μαλλον το καλυτερο παιχνιδι που εχω παιξει ποτε σε αυτον τον τομεα. Οι επιλογες που εκαναν για το PART2 απο την αλλη ειναι ολες legit. Τοσο η απομακρυνση σεναριακα απο το PART1 (εξυψωνει και τα 2 αυτη η επιλογη), οσο και η βιωματικα παραλληλη ιστορια.
Ομως η χρηση των παραλληλων ιστοριων/flashbacks, ενω βγαζουν νοημα(και κυριως οπως ειπα βιωματικα) εξακολουθουν να αποτελουν πιο ''φθηνη'' λυση σε συγκριση με τον τροπο αφηγησης του PART1. Το μπουκωμα σε διαρκεια ξεφευγει επισης απο το ''τοσο οσο'' της γραφης του PART1, η οποία γραφή χρειαστηκε να γινει φλυαρη(για τα δεδομενα της σειρας παντα) σε καποια σημεια. Το Part 1 ηταν πιο λακωνικο και χωρις περιττο exposition σου περναγε το συναισθημα. Ηξερες πχ οτι η Marliene ειναι και καλος ανθρωπος, δεν χρειαζοταν να στο δειξει.
Ειτε ετσι ειτε αλλιως, το game ειναι masterpiece και αν συγκριθει με τα υπολοιπα games εκτος του PART1, θα ειναι πιθανον και το ανωτερο στο τομεα της αφηγησης, αναπτυξη χαρακτηρων κτλ(αντε στο τοπ 3).
Δεν το εχω τελειωσει το παιχνιδι, αλλα ειμαι πολυ κοντα. Αυτο που μου μοιαζει πιο λογικο σαν score ειναι αυτο του EDGE magazine(ισως του πιο legit μεσου ever οσον αφορα την κριτικη παιχνιδιων).
Δεκαρι στο πρωτο, ενιαρι στο δευτερο.
Originally Posted by PDS
Καποιες σκεψεις για το μεχρι τωρα.
Reply With Quote
Bookmarks