Το στορυ του παιχνιδιου για εμενα ειναι πολυ σλκηρο, πολυ ωμο και δεν συμβιβαζεται με τα θελω του παικτη αλλα με τα θελω των χαρακτηρων. Μου κανει εντυπωση ποσος κοσμος εχει "αγιοποιησει" τους χαρακτηρες του πρωτου μερους, οταν ακομα και απο εκει ειχε φανει οτι ηταν τρομερα flawed ατομα. Ο Joel για παραδειγμα ειλικρινα απορω πως γινεται να αναρωτιεται κανεις οτι ηταν αδικο να πεθανει οπως πεθανε στο 2ο μερος της σειρας. Αυτα που εκανε ο Joel στο τελος του 1ου μερους, παροτι κατανοητα και λογικα βαση του κινητρου που ειχε (να σωσει την Ellie παση θυσια) δεν παυουν να ειναι ΦΡΙΚΑΛΕΑ. Πρωτα απο ολα ξεκληριζει σχεδον ενα ολοκληρο faction το οποιο σε κανενα σημειο δεν του ηταν εχθρικο (παρα μοναχα οταν αρχισε να τους σκοτωνει), δεν δινει την παραμικρη δεκαρα για την αρκετα πιθανη ευρεση θεραπειας που θα βοηθουσε ολοκληρη την ανθρωποτητα και ισως ελυνε για παντα την κατασταση στην οποια βρισκεται ο κοσμος αυτη τη στιγμη, δολοφονει τους γιατρους (και τον πατερα της abby) οι οποιοι πραγματικα θελουν να βοηθησουν την ανθρωποτητα, αποφασιζει να εκτελεσει εν ψυχρω kai την αρχηγο των fireflies η οποια ειλικρινως αγαπουσε την Ellie και του ζητησε να την λυπηθει και τελος και κυριοτερον.... οχι μονο δεν σεβαστηκε την επιθυμια της Ellie, αλλα αντιθετα φροντισε να της πει και ψεμματα απο πανω...
Συγνωμη... αλλα ολο αυτο... δεν ειναι "συγχωριτεο" απο εναν σοβαρο σεναριογραφο...
O Joel ειναι σπουδαιος χαρακτηρας ο οποιος ομως καταστραφηκε μεσα απο την πανδημια και κατεληξε να κανει φρικιαστικα πραγματα.
Ερχεται λοιπον εδω το 2ο μερος και στην ουσια "απονεμει δικαιοσυνη" στον χαρακτηρα του Joel και σε βαζει μεσα στα ρουχα της Abby πριν τον σκοτωσει, κατα ενα βαθμο να σε κανει να τον σκοτωνεις εσυ ο ιδιος. Στην αρχη προφανως νιωθεις μισος, οργη και αποστροφη προς τον χαρακτηρα της Abby. Ταυτοχρονα η σκηνη του θανατου του σε κανει να νομιζεις οτι με την Ellie ειναι μια χαρα και τρομερα αγαπημενοι ομως ολα ειναι παντελως διαφορετικα. Ξεκινας λοιπον ως Ellie το ταξιδι της εκδικησης και μεχρι το σημειο που ερχεται η στιγμη να παιξεις με την Abby εχεις μαθει οτι η Ellie δεν μιλουσε στον Joel για 2 ολοκληρα χρονια οταν επιτελους επιβεβαιωσε την διαισθηση της οτι της ειπε ψεμματα για ολα και της στερησε αυτο που πραγματικα ηθελε, να βοηθησει την ανθρωποτητα και να δωσει νοημα στο αγαθο της ανοσιας της. Ταυτοχρονα βλεπεις οτι οσο προχωραει το παιχνιδι οι καφριλες που κανει η Ellie γινονται ολοενα και μεγαλυτερες. Σκοτωνεις λοιπον ολη την παρεα της Abby εκτος απο αυτην και ξαφνικα το παιχνιδι σε βγαζει απο την Ellie και σε στελνει στην Abby προκειμενου να σου δωσει την δικη της εκδοχη της ιστοριας.
Για εμενα εδω ειναι το μεγαλο respect του story στα ματια μου και οσο το επεξεργαζομαι (και ειχα αρκετο καιρο να το επεξεργαστω) τοσο περισσοτερο το εκτιμω. Οι σεναριογραφοι σου λενε με λιγα λογια οτι η καθε ιστορια εχει 2 πλευρες και το μισος απο την αγαπη και την φιλια πολλες φορες δεν απεχει και πολυ μακρια. Μπαινεις λοιπον ως παικτης στα παπουτσια της Abby που σιχαινεσαι και ειναι ο main antagonist και σιγα σιγα βλεπεις οτι δεν ειναι "κακη". Οτι τα κινητρα της κατα του Joel ειναι λογικοτατα. Δεν διαφερει σε πολλα απο την Ellie. Εχει τους φιλους της, αγαπαει τα σκυλια (που πριν λιγο τα εσφαζες με την Ellie), εχει τον ερωτα της, τις αδυναμιες της, ειναι προστατευτικη αλλα και ταυτοχρονα παρα μα παρα πολυ ευαλωτη και σημαδεμενη. Η Abby βλεπετε εχει ηδη ολοκληρωσει το ταξιδι που ξεκιναει η Ellie... δηλαδη την εκδικηση της. Εχει ηδη καταφερει αυτο που η Ellie αναζητα. Παρολαυτα ομως ακομα βασανιζεται και η ζωη της παραμενει σε συγχιση και δεν εχει βρει ουτε γαληνη ουτε ηρεμια. Προσπαθει με νυχια και με δοντια να κανει οτι καλυτερο μπορει για να βρει εξιλεωση και να ξεφυγει απο αυτο το "μισος". Και εδω ερχεται η πλοκη με τα μελη των Scars. O μονος λογος που η Abby γυρναει πισω να τους σωσει ειναι επειδη θελει να νιωσει οτι κανει κατι πραγματικα καλο. Και το ολο plot με τους scars συγκεκριμενα ηταν πολυ καλα φτιαγμενο ως προς τα μηνυματα που περναει απο μονο του αλλα δεν θελω να ξεφυγω απο το βασικο διπτυχο Ellie/Abby. Αλλα και την Ellie... η Abby δεν θελει να την σκοτωσει ενω εχει την ευκαιρια... μοιαζει ηδη να εχει συνειδητοποιησει οτι το μισος δεν οδηγει πουθενα ομορφα... Στην ουσια στο δευτερο μισο του παιχνιδιου ανακαλυπτεις οτι υπο αλλες συνθηκες, Ellie και Abby θα μπορουσαν να ειναι οι καλυτερες φιλες στον κοσμο... και παρολαυτα μισιουνται θανασιμα.
Καπως ετσι γινεται και με τους λαους... ο καθενας βλεπει απο την δικη του σκοπια τα πραγματα χωρις να εχει απαραιτητα την διαθεση να δει την σκοπια του "αντιπαλου" του. Τοσο ασκοπο μισος και εγωισμος δεν αφηνουν την ανθρωποτητα να λυσει τα προβληματα της. Και βλεποντας τους φιλους της Abby πραγματικα δενεσαι μαζι τους. Εγω τουλαχιστον. Ο Owen ειναι ενας καταπληκτικος χαρακτηρας στα ματια μου, πληρως συνειδητοποιημενους και απο τους πραγματικα λιγους χαρακτηρες με καλες αγνες προθεσεις. Οτι ελεγε ηταν πραγματικα ομορφο, η φωνη της λογικης. Ο Manny με εκανε και γελασα και η Mel που ηταν εγκυος και ηθελε να βοηθησει οσους μπορει με εκαναν να τους νοιαζομαι. Και οταν επρεπε να παω με την Abby πισω στο Aquarium γνωριζοντας οτι θα τους ολους δολοφονημενους απο την Ellie με ξενερωσε πααααρα πολυ.
Ξαφνικα... ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΣΑ ΜΕ ΤΗΝ ELLIE ΕΙΧΑΝ ΕΝΑ ΟΝΟΜΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ... ολο αυτο το μισος δεν οδηγησε πουθενα ομορφα, ηταν ματαιο δεν εφερε καμμια δικαιοσυνη και πουθενα... μονο απωλιες ειχε και δεν εννοω τον Joel, εννοω τον Jessie, τον Owen τον Manny την Νορα, την Μελ κλπ κλπ με αποκορυφωμα βεβαια το βρεφος.... ειναι πολλα αυτα που χαθηκαν. Ακομα και στο κανονικο gameplay οι εχθροι εχουν ενα ονομα ακριβως για να σε κανουν να νιωσεις ασχημα... θυμαμαι σκοτωσα εναν τυπο που ειχε ενα σκυλο... και μετα εβλεπα τον σκυλο να καθεται πανω απο το αφεντικο του και να κλαιει....
Σε εκεινο το σημειο το παιχνιδι με ειχε σημαδεψει βαθια θα ελεγα. Ειχε ανοιξει πληγη μεσα μου και θεωρουσα οτι ειναι δυσκολο να κλεισει και ναι... δεν εκλεισε ποτε η πληγη αυτη και ακριβως αυτο πιστευω ηθελαν οι δημιουργοι να κανουν και μπραβο τους. Γι αυτο και η βια ειναι τοσο λεπτομερης και αποστροφικη στο μεγαλυτερο μερος του παιχνιδιου. Οι τελευταιες στιγμες του παιχνιδιου που παλευα με την Abby πραγματικα με πειραξαν ασχημα. Σε φαση προτιμουσα να μην παιζω. Να απειλω το παιδι για να πλακωθω μαζι της. Αλλα καταλαβαινω απο την αλλη και την Ellie η οποια πλεον επασχε ξεκαθαρα απο PTSD και πιστευω οτι πηγε να βρει την Abby οχι γιατι ηθελε πραγματικα να την σκοτωσει αλλα γιατι ειχε αναγκη απο closure, να ξεφυγει απο το μετατραυματικο στρες και να μπορεσει να συνεχισει την ζωη της. Δυστυχως ενω το καταφερε αυτο, το αντιτιμο ηταν να χασει οτι αγαπουσε. Ακομα και την μουσικη... Το παιχνιδι ξεκιναει με μια κιθαρα και τελειωνει με αυτην. Το βρηκα ποιητικο.
Το μισος ποτε δεν βοηθησε κανεναν. Δεν μας λεει κατι καινουργιο η Naughty Dog αλλα τα αγαπημενα μας βιντεοπαιχνιδια ακριβως επειδη τις πραξεις των χαρακτηρων τις ελεγχουμε (αμετοχα) εμεις οι ιδιοι, η βαρυτητα του μηνυματος ειναι τρομερα μεγαλυτερη απο αυτην που εχει μια ταινια. Και κατα μια εννοια ολες αυτες οι παπαριιες που λεγανε οι απανταχου εκει εξω για αντζεντες κλπ... οι μονοι που ειχαν ατζεντα τελικα ηταν αυτοι... ουτε preaching ουτε τιποτα. Και κατα μια εννοια η θεματολογια του "μισους" αντικατοπτριζεται στην σταση αυτων των ατομων τελεια στο προσωπο τους. Οχι επειδη πρεπει να τους αρεσει το παιχνιδι, προς θεου, αλλα επειδη η συμπεριφορα τους δειχνει κακια, απο απειλες ζωης μεχρι ξεκατινιασματα με ανυποστατα leaks και ψευδη στοιχεια του παιχνιδιου χωρις καν να εχουν παιξει. Φοβοντουσαν οτι το παιχνιδι θα κανει με ενα μαγικο τροπο κακο σοτυς "αντρες" (σημειωτεον μερικοι απο τους καλυτερους χαρακτηρες του TLOU2 ειναι αντρες, βλεπε Jessie/Owen) και οτι θα δειξει ποσο γαματες ειναι οι γυναικες και δη οι "λεσβιες" λες και η Ellie παρουσιαζεται τοσο αγια και δικαιη σε ολο το παιχνιδι...
Εγω προσωπικα στο παιχνιδι ενιωσα καπως ετσι συναισθηματικα κατα σειρα: μισος για Abby -> επιθυμια εκδικησης με Ellie -> ωπα Ellie... too much -> με χαλας πολυ Ellie -> τι δουλεια εχει η Abby τωρα -> συμπαθητικη η Abby -> badass η Abby -> δεθηκα με ολους τους χαρακτηρες που μου πετσοκοψε η Ellie, μεχρι και με τον σκυλακο που παιζαμε μπαλιτσα -> fuck you Ellie -> οκ παιδια please stop... θα μπορουσατε να ειστε τοσο καλα μεταξυ σας -> σε παρακαλω game λυτρωσε τες -> ΛΥΤΡΩΣΗ.
Θελει επεξεργασια και σκεψη το παιχνιδι δεν μπορει να μεταφερθει μεσω leaks ολο αυτο το πλοτ... να εχει την ιδια βαρυτητα...Εγω ετσι το εκλαμβανω παντως και μου αρεσε παρα πολυ το θαρρος της Naughty Dog να μην συμβιβαστει καθολου με μια τοσο ωμη και σκληρη θεματολογια... οπως εχει πει και η ιδια η Naughty Dog το TLOU2 δεν ειναι για ολους και δεν ειναι φτιαγμενο για να ειναι ενα fun game.
Ακομα και τωρα που το κανω replay το παιχνιδι δυσκολευομαι να το παιξω με το κεφαλι ησυχο που λεμε. Με χαλαει ολο αυτο το μισος. Με χαλαει οχι ως προς το γιατι το εκανε ετσι η Naughty Dog, αλλα ακριβως επειδη ειναι τοσο καλοφτιαγμενο που με σημαδεψε. Ελαχιστα παιχνιδια με εχουν κανει να νιωθω ασχημα ενω σκοτωνω στρατους ολοκληρους. Πριν το TLOU2 επαιζα το call of duty. Mindless killing εντελως. Ανθρωποι σκυλια το ιδιο και το αυτο... απλοι κινουμενοι ενοχλητικοι στοχοι. Στο TLOU2 η βια ειναι τοσο εντονη και αδυσωπητη και με τοσο νοημα, που το παιχνιδι καταληγει στο τελος να ειναι μια ωδη εναντια σε καθε μορφης βιας... Ειναι το πιο βιαιο αντι-βιαιο παιχνιδι ολων των εποχων...
Μπορω να γραψω τοσα πολλα ακομη... για την τελευταια σκηνη του Joel με την Ellie που δακρυσα και που επιτελους εδινε νοημα στο γιατι η Ellie που δεν μιλουσε για 2 χρονια με τον Joel κατεληξε να θελει τετοια εκδικηση...που στην ουσια ενιωθε οχι μονο οτι πεθαινε ο πατερας της αλλα ταυτοχρονα και η ευκαιρια της για μια νεα αρχη μαζι του και οι τυψεις που την συνοδευουν... εχοντας χασει προσφατα τον πατερα μου, αυτη η σκηνη με σκοτωσε μεσα μου και για προσωπικους λογους....αλλα θα κουρασω αν δεν εχω κουρασει ηδη...
Μπραβο απο εμενα στην Naughty Dog και στον Neil Druckmann.
Συγνωμη για το σεντονι.
Originally Posted by Valkyre
Συγχωρεστε με δεν κρατιεμαι, βλεπω και αλλους που ηδη το κανετε και δεν μπορω πρεπει να τα βγαλω απο μεσα μου που τα εχω και τοσες μερες...!
Reply With Quote
Bookmarks