Eγω/εμεις παντα ειχαμε στην οικογενεια σκυλια , γατια, ψαρια , χελωνες , κοτες , πουλια κλπ κλπ.Απο οσο θυμαμαι τον εαυτο μου ειχαμε παντα καποιο κατοικιδιο , το 90% των οποιων τα μαζευαμε απο τον δρομο.
Οταν ημουν πιτσιρικας σε διακοπες στην χαλκιδικη , ειχα δει μια σκυλιτσα αδεσποτη και επεισα τον πατερα μου να την παρουμε μαζι στο σπιτι.Τοτε ημουν εκτη δημοτικου?Κατι τετοιο.Η σκυλιτσα αυτη αποδειχθηκε οτι ηταν εγκυος και οταν ηταν στις μερες τις για να γεννησει , θυμαμαι (και δεν θα το ξεχασω ποτε) οτι την ακουσα σε καποια στιγμη να φωναζει απο τους πονους και ετρεξα κατευθειαν να δω τι συμβαινει.Ειχε ηδη γεννησει τα τρια κουταβακια , και την στιγμη ακριβως που εφτανα , ειδα να βγαινει και το τεταρτο και τελευταιο... ηταν το πιο ασχημο απο ολα ομολογουμενως , ομως κατι η σκεψη οτι ηταν το πρωτο πλασμα που εβλεπα να γεννιεται μπροστα στα ματια μου κατι η συγκινηση , με εκανε να κρατησω μονο αυτο και να δωσω τα αλλα 3.
Το ονομασα Νικκι , απο μια ταινια που ειχα δει μικρος (Νικι το Λυκοσκυλο του Βορρα νομιζω λεγοταν) , και ολοι το περναγαν για το θυληκο "Νικη" , ομως ο σκυλος ηταν αρσενικος (οπως στην ταινια
)!!
Δεν θα μαρκυγορησω... το σκυλι εζησε μια πολυ ομορφη ζωη και πραγματικα μου χαρισε απιστευτες στιγμες.Την μητερα του , αρχες ετους 2006, την πατησε τελικα ενας αναισθητος απανθρωπος ο οποιος και την παρατησε στην μεση του δρομου να σφαδαζει απο πονους και εκει εζησα το πρωτο σοκ.Τον οκτωβριο του ιδιου ετους , 1 μηνα πριν φυγω για φανταρος , ο Νικκι, ετων 12, αρχισε να εχει προβλημα στην αναπνοη του πολυ ξαφνικα.Το πηγαιναμε συνεχεια στο γιατρο , ο οποιος διεγνωσε οτι εχει προβλημα στην καρδια.Ενιωθα απιστευτα χαλια εκεινη την περιοδο γιατι δεν μπορουσα να το βλεπω να βασανιζεται.Παρολαυτα δεν ηθελα σε καμμια περιπτωση να του κανω ευθανασια , οσο ο γιατρος εδινε καποια ελπιδα.
Για 1-2 μερες το σκυλι αρχισε να καλυτερευει , ομως μετα επανηλθε και σε πολυ δρυμιτερη κατασταση.Με το ζορι ανεπνεε.Πηρα κατευθειαν τον γιατρο γιατι δεν επρεπε να το μετακινησω μου ειπε καθολου.Μεχρι να ερθει ξεψυχησε μπροστα στα ματια μου.
Ειδα την πρωτη και την τελευταια του αναπνοη σε αυτον τον κοσμο.Η συνειδητοποιηση και μονο αυτης της σκεψης με εκανε να λυγισω οσο , ισως ποτε στην ζωη μου.Πηγα και εθαψα το σκυλι και ειπα στον εαυτο μου , οτι δεν θελω ποτε αλλοτε να νιωσω ετσι με ενα κατοικιδιο.
Εχουν περασει 2 χρονια και δεν εχει μπει ζωντανο μεσα στο σπιτι.Προσφατα μολις , διαπιστωσα ποσο μα ποσο πολυ χρειαζομαι ενα σκυλο και ποσο μου εχει λειψει η παρεα , η συντροφια , το παιχνιδι , ακομα και η φασαρια και οι αταξιες που κανει ενα ζωακι.Και πλεον αναζητω καπου στην Αθηνα , στον κοσμο γενικα , ενα μικρο συμπαθητικο αδεσποτο , που θα μου κανει το "κλικ" για να το σπιτωσω!Μακαρι να μην χρειαζοταν να κανω "οντισιον" και να μπορουσα να βοηθησω οσο πιο πολλα μπορω , αλλα οποιο και αν ειναι τελικα θα εχει ολη την φροντιδα που του αξιζει!
Να και ο Νικκι :
Bookmarks