Αντε ρε απο δω ολοι σας... Παλι με πριζωσατε και που θα το βρω τωρα να το παιξω παλι?
Αντε ρε απο δω ολοι σας... Παλι με πριζωσατε και που θα το βρω τωρα να το παιξω παλι?
Πάει και ο 6ος.. Ρε σεις πραγματικά δεν μου αρέσει που τους σκοτώνω..
Πάνω στη μάχη θέλω να τον σκοτώσω αλλά μόλις πέφτει κάτω τον λυπάμαι..
Πάντως ελεγα πριν παιξω το παιχνιδι: "οκ και δηλαδη απλά θα πηγαινοερχομαι σε ερημες εκτασεις ψάχνοντας κολοσους να τους σκοτώσω;;Και μάλιστα 16;; Θα βαρεθώ σίγουρα.."
Κούνια που με κούναγε μάγκες.
Οι μάχες είναι εκπληκτικές και ο κάθε κολοσσος θέλει τον τρόπο του για να πέσει (εως τώρα ο αγαπημένος μου είναι)Spoiler!
Καλα για την μουσικη δεν χρειάζεται να πω τίποτα.. Απλά μαγική..
Νομίζω το Last Guardian κέρδισε άλλον έναν αγοραστή.
chronohill (05-07-2015),panos74gr (12-07-2015),PDS (05-07-2015)
χαχα, δεν το ειχα πει κι εγω οτι ο ιπταμενος (δρακος αν θυμαμαι καλα), ειναι ο αγαπημενος μου?
Το ξεκινησα παλι σημερα σε 3D, θα χομεν αλλα παλι...
chronohill (05-07-2015),mihalis13 (05-07-2015),PDS (05-07-2015)
Μα..........οι Κολοσσοί δεν είναι κακοί, απλά ο dev το λέει κιόλας στην ιστορία του παιχνιδιού, παίζει με την "αδικία" της ζωής, της ηθικής και της αγάπης: για να σώσεις την δική σου αγάπη, πρέπει να σκοτώσεις τους Κολοσσούς που είναι άκακα, μυθικά πλάσματα. Έτσι, ο παίκτης έρχεται αντιμέτωπος με την πραγματικότητα της ζωής: δεν υπάρχει σκέτη απόλαυση, σίγουρα θα εμπεριέχει πικρά στοιχεία, όπως και δεν υπάρχει απόλυτη στενοχώρια, οπωσδήποτε θα έχει και θετικά χαρακτηριστικά. See good in bad. Love is bittersweet.
Δεν σε ζηευω, γιατι το αρχισα κι εγω κι ας μην εχω πολυ χρονο, θα το παιξω σε 3D αυτη τη φορα να δω αν αξιζει...
Να σαι καλα Μιχαλη που μας πρηζωνεις καθε φορα με ωραια παιχνιδια..
Το τερμάτισα τελικά!!
Μας κόστισε ένα DS3 αλλά μου έδωσε μια τεράστια και όμορφη εμπειρία.
Πραγματικά ένα διαμάντι του gaming που πρέπει να το παίξει ο οποιοσδήποτε που ασχολείται με video games.
Απίστευτες μάχες με τους κολοσσούς (οι ιπτάμενοι οι αγαπημένοι μου)
Η μοναξιά που ένοιωθες σε αυτόν τον αχανή και "άδειο" κόσμο με μόνη παρέα το άλογο σου.
Και μια απίστευτη ιστορία για να δέσει το γλυκό.
Πολλά συγχαρητήρια στους δημιουργούς.
Ειχα σε κάποια σημεία θέματα με τη κάμερα αλλά οκ μιλάμε για παιχνίδι 10ετιας και στο ps2 κιόλας.
euromaster (12-07-2015),Kane (13-07-2015),PDS (12-07-2015)
μπραβο Μιχαλη, αλλο ενα διαμαντακι στην συλλογη σου...
Αντε να παιξεις και το brothers τωρα...
mihalis13 (12-07-2015)
το ξεκινησα παλε σε 3D και ετελεψα τον 1ον, Ευκολος μου φανηκε, αντε παμε για τον 2ον, οχι τιποτα αλλο να τους θυμιθω και λιγακι.
Παντως κι εμενα με εβγαλε πολυ λυπη που σκοτωσα τον 1ον, λιγο η μουσικη οταν πεθαινει, λιγο το οτι ξεκινας μια μαχη χωρις να σου εχει καμει κατι ο αντιπαλος...
χαχα, καλ του εκαμες. Ο 15ος ειναι ο τελευταιος που ξεκινας απο τα τουνελ?
Παντως δεν θα ξεχασω εκεινον που βρισκοταν σε κατι τοιχους, σαν λαβυρινθος κατι.
Ετελεψα και τον 3ο και ειπα να καμω ενα διαλλειμα για σημερα. Ωραιο και απολαυστικο οπως παντα και σπαστικο σε πολλα σημεια, αν και το χω ξαναπαιξει, καποιους δεν θυμαμαι πως τους βγαζουμε...
Ωραίος Μιχάλη! Πολύ καλό το παιχνίδι αν και θα προτιμήσω το ICO
Κρίμα για το DS3. Μην ασχοληθείς με time trials γιατί προβλέπω να σπας και την TV. Για κάποιο λόγο, σύμφωνα με αρκετά σχόλια που διάβασα, έχουν ανεβάσει τη δυσκολία στην PS3 έκδοση και οι κολοσσοί σε πετάνε πολύ πιο εύκολα.
Επιτέλους! Μετά από αρκετά χρόνια καθυστέρηση, τελείωσα εχθές και το δεύτερο παιχνίδι της remastered συλλογής, το Shadow of the Colossus. Ήταν ένα "στοίχημα" που είχα βάλει με τον εαυτό μου, να βρω αυτά τα δύο κλασικά παιχνίδια, με οποιονδήποτε τρόπο (ακόμα και βρίσκοντας κάποιο PS2 κάποια στιγμή, εάν δεν έβγαιναν remastered). Τις εποχές του Ps2 δεν είχα πάρει ακόμα τόσο ζεστά το gaming και ό,τι έπαιζα, το έπαιζα στο Pc.
Έχοντας αποκτήσει PS3 μέσα στο 2010, έμαθα με ενθουσιασμό τότε την ανακοίνωση για HD επανέκδοση των 2 τίτλων, και μόλις απόκτησα την συλλογή, κατευθείαν έπαιξα και τερμάτισα το Ico (μαγεία, όπως το περίμενα).
Μετά από λίγο καιρό, ξεκινάω το SotC, το οποίο και έφτασα στον ως τον 8ο κολοσσό. Κάπου εκεί, λίγο ένα οικογενειακό πρόβλημα υγείας, λίγο κάποια άλλα απρόοπτα, αρκετή αναβλητικότητα από εμένα, κάποιες αλλαγές κλπ κλπ, πέρασαν τα χρόνια και το παιχνίδι παρέμενε να έχει μείνει στη μέση και να το έχω μονίμως ως πρώτη προτεραιότητα. Τελευταίο μου ποστ σχετικά με την πρόοδό μου και κάποιες εντυπώσεις από το παιχνίδι, στις 15-11-2011, εδώ στο τόπικ. Μετά από 5 χρόνια λοιπόν (!), και μου αξίζει γιαούρτωμα για αυτό, βρήκα την ευκαιρία να το συνεχίσω (να το ξαναπαίξω ουσιαστικά) και να το δω ως το τέλος.
Εννοείται έπαιξα και χάρηκα το παιχνίδι από την αρχή, βάζοντας με χαρά το δισκάκι, απολαμβάνοντας το θαυμάσιο intro, την είσοδο στο ναό, την πρώτη μάχη με τον Valus. Σαν να μην πέρασε μία μέρα......
***ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ SPOILERS, οπότε ας μην διαβάσουν όσοι τυχόν σκοπεύουν να παίξουν για πρώτη φορά το παιχνίδι***(δεν νομίζω, αλλά καμία φορά δεν ξέρεις)
Δεν ξέρω τί να πρωτοπώ για το SotC. Τα έχουν πει όλα όλοι. Θα πω μόνο ότι, όπως και το Ico φυσικά, το Shadow of the Colossus δεν είναι παιχνίδι, αλλά εμπειρία, για τον οποιονδήποτε, gamer ή μη. Ένα παραπάνω το SotC, λόγω του πολύ πιο δυνατού και action gameplay. Και η χαρά μου είναι διπλή, διότι, πρώτον, επιτέλους έπαιξα και ολοκλήρωσα και τον δεύτερο τίτλο, και δεύτερον, και το Ico και το SotC ανταποκρίθηκαν 100% (και παραπάνω) στις προσδοκίες μου και στην αναμονή μου.
Έχω το παιχνίδι φρεσκοτελειωμένο και δεν ξέρω ποιον ή τι να θεωρήσω πρωταγωνιστή. Τον Wander, τον Agro, τους κολοσσούς, τα μαγευτικά και απόκοσμα forbidden lands, το ending του παιχνιδιού, ή μήπως όλα μαζί;
Από τους κολοσσούς, μου άρεσε κι εμένα περισσότερο ο 5ος ο ιπτάμενος (Avion). Eννοείται όλοι ήταν ξεχωριστοί. Ο πρώτος που με δυσκόλεψε αρκετά ήταν ο 8ος ο Kuromori (η σαύρα που ανέβαινε στους τοίχους της τεράστιας αρένας). Ουσιαστικά, δεν ήταν πολύ δύσκολος, απλώς άργησα να καταλάβω τί ακριβώς έπρεπε να κάνω. Αρκετά επίσης με δυσκόλεψε ο 9ος, ο Basaran, που έμοιαζε με χελώνα κι έπρεπε να τον πας σε κάποιον πίδακα, να γυρίσει ανάποδα κλπ. Πολύ χρόνο μου έφαγε το δεύτερο ταυρί, ο Cenobia (14ος κολοσσός), γιατί αν σε έριχνε με κουτουλιά, μέχρι να ξανασηκωθείς, σου την ξανάπεφτε κι έτσι ανήμπορος με 3 κουτουλιές έπεφτες τέζα, κι άντε πάλι από την αρχή όλα. Το λάδι μου έβγαλε ο 15ος, ο Argus, τεράστιος, κι ήθελε ειδική αντιμετώπιση από ψηλά, ενώ για τον τελευταίο και "κακό", τον Malus, έφαγα πάνω από μία ώρα να τον παλεύω (μπορεί και παραπάνω).
Η πτώση του Agro.....τα λόγια περιττά, και το ending, δυνατό, δραματικό, παράξενο, όπως θέλει μπορεί κανείς να το πει.
Στα αρνητικά, θα συμφωνήσω με κάποιον που έλεγε σε πολύ προηγούμενες σελίδες (μιλάμε για....χρόνια πριν, χεχε) ότι εκείνο το διπλό άλμα προς τον τρίτο κολοσσό, στον ημικυκλικό διάδρομο που υψωνόταν στη μέση της λίμνης, από εκεί στην μικρή πλατφόρμα, μετά λίγο πλάγια και μετά στη μεγάλη στρογγυλή αρένα, με ανάγκασε και το εκανα καμία δεκαπενταριά φορές (και κάθε φορά άντε κολύμπι προς τα πίσω). Επίσης, κάποια θέματα με την κάμερα, αλλά οκ, τι να λέμε τώρα.......
Για την ΜΟΥΣΙΚΗ του παιχνιδιού, από τον Kow Otani, τι να πω, δεν λέω τίποτα, έπος.........
Η ιστορία αφήνει σίγουρα πολλές απορίες και περιθώρια για ερμηνείες, αλλά πιστεύω ότι στο μυαλό του δημιουργού (είτε είναι ο Ueda\team Ico, είτε άλλος σεναριογράφος, είτε η ιστορία ανήκει σε κάποια μυθολογία) υπάρχει μία πολύ συγκεκριμένη ιστορία, και το κάθε τι μέσα της (και στο Ico βέβαια) παίζει το ρόλο του. Έχω μείνει με την εντύπωση ότι η κοπέλα δεν ήταν ούτε γκόμενα ούτε αδερφή του Wander, ούτε κάποιο πολύ αγαπητό πρόσωπό του. Απλά ήταν το θύμα κάποιων ιδεοληψιών της τοπικής κοινότητας όπου ζούσε, θυσιάστηκε άδικα, και ο Wander (που ίσως είχε συμμετάσχει και στην θυσία της), έσπευσε να κάνει ό,τι ήταν δυνατόν για να διορθώσει το πράγμα. Ήξερε ή κατάλαβε (από τον διάλογο με τον Dormin) ότι αυτό μπορεί να σημαίνει και το δικό του τέλος, αλλά ήταν αποφασισμένος.
Νομίζω ότι ο Dormin δεν αντιπροσωπεύει το κακό. Είναι μία θεότητα, που τα εμπεριέχει όλα (κακό και καλό, σκοτάδι και φως), κάποτε λατρευόταν (Shrine of worship), αλλά για κάποιους λόγους αποκλείστηκε και διασπάστηκε σε πολλά κομμάτια (από ποιον και γιατί; ) και σφραγίστηκε εκεί, ώσπου εμφανίσθηκε ο Wander. Tον προειδοποίησε για τις συνέπειες της πράξης του και τήρησε την υπόσχεσή του για επαναφορά της Mono.....
Oύτε και ο Lord Emon είναι νομίζω ο κακός της υπόθεσης. Θεωρούσε χρέος του να μην ξεσφραγιστεί και απελευθερωθεί ο Dormin, διότι έτσι ίσως το επέβαλλε η θρησκεία του. Από τα τελευταία του λόγια, φαίνεται ότι λυπάται για την τύχη του Wander.
Σαφής και η σύνδεση με την ιστορία του Ico, μόλις διακρίνει κανείς τα κερατάκια στο ξαναγεννημένο, μωρό πλέον Wander. Aπό εκεί και πέρα, τί ήταν ακριβώς οι Κολοσσοί, ζωντανοί οργανισμοί ή θεϊκές κατασκευές που κάποτε εξυπηρετούσαν σε κάτι; Και γιατί κάθε φορά που σκότωνες κάποιον, εμφανιζόταν μετά δίπλα στον λιπόθυμο Wander, στον ναό, μία αντίστοιχη σκοτεινή ανθρώπινη φιγούρα (γιατί ανθρώπινη);
Τεσπά, είναι απλά μία ιστορία, ένα σενάριο ενός παιχνιδιού, αλλά που έχει τόσα να πει και τόσα να συμβολίσει.
Δεν ξέρω αν υπάρχουν άλλα παιχνίδια σαν τα Ico και SotC, δεν νομίζω. Μακάρι να βγουν και στο μέλλον ανάλογα δημιουργήματα, αλλά δεν είναι εύκολο. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον να βγει κάποια στιγμή επιτέλους και το τρίτο μέρος, το The Last Guardian, και να είναι ανάλογα δυνατό των δύο προηγούμενων.........
Last edited by toninio; 01-02-2016 at 03:48.
Axilleas_GR (01-02-2016),chronohill (01-02-2016),Kane (01-02-2016),mihalis13 (01-02-2016),PDS (01-02-2016)
Δεν τα έχω παίξει ποτέ και με έβαλες στη διαδικασία να το κάνω. Πριν γράψεις spoilers (που εμένα δε με ενοχλούν ) καλό θα ήταν να τα "κρυβεις" με το spoiler που σου δίνει στη σύνταξη post έτσι ώστε να τα διαβάζει όποιος θέλει και άλλοι να τα προσπερνουν.
Bookmarks