90nm ήταν το PS3 και 250nm το PS2 (τότε είχε και ακόμα ιδιόκτητα microchip fabs η Sony, δεν τα έστελνε στην TSMC):
Και από ότι φαίνεται παρόμοια καμπύλη εκθετικής αύξησης παρατηρείται και στο software όσο αυξάνεται η πολυπλοκότητα:
Τώρα ξέρετε γιατί η Nintendo άλλαξε ριζικά στροφή το 2005 με το Revolution/Wii. Γιατί όντας παλιά πουτάνα του χώρου, είδε (το είχαν προβλέψει από εποχής GameCube, δηλαδή early 2000s) το παγόβουνο να πλησιάζει (κάτι που δεν έκανε η SEGA και έσβησε σαν platform holder, χώρια οι «τρικλοποδιές» που έφαγε από MS/EA) και το απέφυγε επιδέξια (θέλει και γερά κάκαλα βέβαια να βγάλεις κονσόλα-σαπάκι απέναντι σε θηρία των 200W -> PS360).
Blue ocean στρατηγική (διεύρυνση του gaming κοινού) που έχει κάποιες πιθανότητες επιτυχίας αν μπορείς να προσφέρεις κάτι το διαφορετικό και αρέσει στον κόσμο (βλ. Mario Galaxy + motion controls). Κάτι παρόμοιο προσπαθεί να κάνει η MS με το Series S (τα $300 που ζητάει παίζει να είναι λιγότερα από τα $250 του Wii το 2006 αν υπολογίσω πληθωρισμό 15ετίας), όμως δεν βλέπω ποιό είναι το killer app/"Mario Galaxy" της MS και ποιά διαφορετικότητα έχει το γερασμένο controller της με μηδέν innovation (πάντα τα πρωτεία ιστορικά τα έχει η Nintendo, 2η η Sony, 3η και καταϊδρωμένη η MS).
Πιθανές λύσεις για συγκράτηση του κόστους:
Hardware -> chiplets (σπάσιμο των μεγάλων/μονολιθικών chips σε μικρότερα -> LEGO φιλοσοφία)
Software -> AI (
ένα παράδειγμα δημιουργίας assets με neural networks)
Εικάζω ότι και η Nintendo περιμένει την AI να πέσει ως «ώριμο φρούτο» για να ανεβάσει production values χωρίς αύξηση του κόστους development (πάντα η Nintendo είναι φραγκοφονιάς σε κόστη hardware & software), αν και πιθανότατα αυτό θα μας οδηγήσει σε «προκάτ» παιχνίδια (το handcrafted material είναι διαφορετικό). Ίδωμεν!
Bookmarks