Δεν μπορω να διανοηθω τι συμβαινει μεσα στο μυαλο του Κοτζιμα πραγματικα...το σιγουρο ειναι οτι ειναι ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ. Αρεσει δεν αρεσει, πουλησει δεν πουλησει το παιχνιδι δεν μπορεις να μην του το αναγνωρισεις αυτο.
Δεν προκειται να ξαναπαιξω στη ζωη μου αλλο παιχνιδι σαν το Death Stranding. Ποτε. Κατηγορηματικα ποτε. Αυτο αυτοματα το καθιστα μοναδικη εμπειρια. ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΑΤΗ.
Μεχρι λιγες ωρες πριν το τελος ενιωθα οτι το παιχνιδι θα με απογοητευσει με το τελος του. Οτι θα ειναι κατι αοριστο, ελευθερας μεταφρασεως, οτι θα αφηνε τιγκα απορριες και δεν θα κατεληγε πουθενα... μονο και μονο για να βρεθω μπροστα μου με το μακροσκελεστερο και λεπτομερεστερο ending που εχω δει ποτε στη ζωη μου. Και ηταν απαραμιλλης ποιοτητας πραγματικα... η ποιοτητα των σκηνων, η σκηνοθεσια τους, το οτι ο παικτης συμμετειχε σε μεγαλο μερος αυτων, η μουσικη, οι διαλογοι που ηταν τοσο εξαιρετικοι, το voice acting που ηταν υποδειγματικο, το motion capture δεν ξερω τι αλλο να πω. Κοιταζα με το στομα ανοιχτο... πρωτη φορα ειδα να με πειθει χαρακτηρας που κλαιει σε game. Να μου φαινεται αληθινο, να βλεπω πονο στο προσωπο του.
Και ναι ρε πστη μου με αγγιξε. Νεος πατερας? Επηρεαστηκα? ισως. Αλλα συγκινηθηκα και πραγματικα ειναι παρα μα παρα πολυ ομορφο αυτο που θελει να πει ο Κοτζιμα με αυτο το παιχνιδι. Ειναι τοσο απλο το μηνυμα του παιχνιδιου μα τοσο δυσκολο να το εφαρμοσουμε ως ανθρωποι. Ειναι τρελο αν το σκεφτεις.
Οπως και να εχει δεν μπορεσα να κλεισω ματι εχθες το βραδυ... ξεκινησα να παιζω το παιχνιδι κατα τις 12, το ενιωθα οτι τελειωνε απο την προηγουμενη μερα, νομιζα οτι εχω 1-2 ωρες το πολυ. Τελειωσα στις 4 και δεν μπορεσα να κοιμηθω. Θα το σκεφτομαι για πολυ καιρο αυτο το παιχνιδι.
Εχει τα θεματα του, οπως εχω πει απεχθανομαι τις πολλες σελιδες επι σελιδων UI για να με βαθμολογησει τα χωρις λογο πολυπλοκα μενου, τις μινι cutscenes που πρεπει να βλεπω καθε φορα που συναντα ΒΤ κλπ.
Αλλα σαν ταξιδι, αυτο το παιχνιδι ηταν τοσο "complete" οσο πολυ λιγα παιχνιδια. Το ευρος της συγκινησης που προσφερει ειναι τρομερο. Αγωνια, φοβο, ανατριχιλα, συγκινηση, πορωση, προβληματισμο, απορρια... δε ξερω ενιωσα οτι ειναι πληρης εμπειρια απο ολες τις αποψεις.
Το οπτικοακουστικο αποτελεσμα ειναι ωρες ωρες σοκαριστικο. Το παιχνιδι διαθετει ενα απο τα πιο ομορφα soundtrack και VA collection που εχω ακουσει σε παιχνιδι (και οχι μονο). Τα τραγουδια που επελεξε να βαλει ο Κοτζιμα στο παιχνιδι ειναι τοσο otherworldy τοσο eerie που θαρρεις οτι ειναι γραμμενα για το παιχνιδι αυτο καθεαυτο που σου βγαζει το ιδιο feeling. Ποσες φορες σταματησα την ωρα που επαιζε ενα τραγουδι για να παω ακομα πιο αργα στον προορισμο μου να προλαβω να το ακουσω ολο...
Δε ξερω μεχρι το τελος το παιχνιδι ειχε ηδη κερδισει το σεβασμο και την μεγαλη ικανοποιηση μου αλλα οι τελευταιες 4-5 ωρες το εξυψωσαν σε κατι πραγματικα μοναδικο. Δηλαδη ειναι απο τα παιχνιδια που θα μεινουν χαραγμενα στο μυαλο μου. Μπορει στον μελλον να εχω ξεχασει μεγαλο μερος της πλοκης και ολων των λεπτομεριων της πολυπλοκοτατης ιστοριας του, αλλα δεν προκειται ποτε να ξεχασω την ουσια του. Το σκοπο του. Τον αντικτυπο που ειχε. Το οτι 4 το πρωι δεν μπορουσα να σταματησω να το σκεφτομαι, και το οτι καποιες στιγμες ηταν πραγματικα πολυ δυνατες για να ξεχαστουν.
Ευχομαι να τα παει καλα το παιχνιδι. Δεν λεω να γινει τρομερη επιτυχια. Δεν λεω να βγουν και αλλα παιχνιδια τετοια αν δεν τα γουσταρει ο κοσμος. Αλλα ο Κοτζιμα αξιζει να μην θεωρηθει εμπορικη αποτυχια αυτο το δημιουργηα. Ο ανθρωπος φαινεται οτι εδωσε ολο του το ειναι στο προιον αυτο. Ιδιως μετα τα MGSV παραπονα του κοσμου, ο ανθρωπος εδωσε την ψυχη του κυριολεκτικα. Και ειναι τοσα πολλοι οι παραλληρισμοι μεσα στο παιχνιδι... δεν μπορεις να μην δεις τον Cliff σαν εναν Κοτζιμα, που μεσα απο την αδικια της Κοναμι, θελησε να παρει εκδικηση μονο και μονο στο τελος για να καταλαβει οτι το οπλο δεν ειναι η λυση, αλλα μια απλη αγκαλια.... Ο Κοτζιμα ειναι πλεον καλα με την Κοναμι. Ειναι καλα με τον εαυτο του. Ειναι καλα με ολους. Αλλα του αξιζει να βγαλει και λιγα φραγκα απο αυτο κατα την ταπεινη μου γνωμη.
Κλεινοντας δεν μπορω να βαθμολογησω αυτο το παιχνιδι. Απλα θα πω οτι ειναι μοναδικη εμπειρια που εμενα οχι απλα με αποζημειωσε, μου την αφησε αποτυπωμα. Ζητα χρονο απο τον παικτη, ζητα υπομονη, μπορει και να σου σπασει τα νευρα στην πορεια. Αλλα θελει να σε βαλει πραγματικα στον κοσμο του. Και για εμενα το εκανε.
Μπραβο στον Κοτζιμα. Φοβομουν οτι με τα τοσα Metal Gear δεν ειχε ιδιαιτερη καλλιτεχνικη εμπνευση. Ποσο λαθος ημουν. Μακαρι να παει καλα να φτιαξει κι αλλα παιχνιδια. Θα λειψει πολυ ενα τετοιο μυαλο απο τη βιομηχανια που ολο και περισσοτερο καταληγει σε 2 κατηγοριες, action adventure/ rpg.
Ευτυχως εχω το soundtrack να με ταξιδευει στον κοσμο του σε καθημερινη βαση...
GOTY για εμενα. Ευκολα.
Bookmarks