Metal Gear Solid V: The Phantom Pain

[tsakali GR]

Ως φαν της σειράς από τα εφηβικά μου χρόνια είχα πάρει το παιχνίδι Day 1 και όμως μου πήρε σχεδόν 4 χρόνια για να φτάσει η στιγμή που θα το ακουμπήσω (Kept you waiting, huh?).
Ήξερα ότι ένα open world Metal Gear θα είναι «μπελάς» και θα απαιτούσε άπειρο χρόνο, κι έτσι, μαζί με όσα διάβαζα από οργισμένους και απογοητευμένους φανς στο Internet, έλεγα στον εαυτό μου κάνε υπομονή για την κατάλληλη στιγμή. Επίσης, υποσχέθηκα να το πιάσω χωρίς να δω ο,τιδήποτε από walkthrough, tips ή guidelines για το παιχνίδι και να το αφήσω να με οδηγήσει μόνο του στη διαδρομή.

Έχοντας κατά νου ότι μέσα στα Χριστούγεννα θα μπορέσω να λιώσω, χωρίς να αφαιρεθώ με άλλο παιχνίδι, το ξεκίνησα αρχές Δεκέμβρη. Έπιασα πρώτα το Ground Zeroes, όπου ξεζούμισα τόσο το main mission, όσο και τα πολλά extras/side ops που είχε, ξέροντας ότι στο MGSV έχει αναφορές από το GZ και ότι ξεκλειδώνει και κάποια μικρά καλούδια. Για το μέγεθος του GZ, έχω να πω ότι το background story και τα μικρά chunks που σου δίνει για το τι πρόκειται να ακολουθήσει στο Phantom Pain, για εμένα άξιζαν τρελά, πάρα την γκρίνια για το μέγεθος που είχε ως prologue κεφάλαιο.

Για να μην μιλήσω για μια «ανατροπή»- σχετική με το τέλος του GZ, που την ανακάλυψα αργότερα ως κρυμμένο easter egg παίζοντας το κυρίως παιχνίδι και που αν δεν έχεις ασχοληθεί με το GZ, σίγουρα δεν κουβαλάς το συναισθηματικό φορτίο για έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα.

Anyway, διάβασα όλο το thread εδώ (ουφ!) και κοιτώντας πίσω στο χρόνο που έχω περάσει έως σήμερα με το παιχνίδι, θέλω να πω σε όποιον δεν το έχει παίξει επειδή απλά άκουσε ή του είπαν κάτι και αποθαρρύνθηκε, να μη δίνει σημασία στο τι λένε οι άλλοι.

Μετά από 200+ ώρες, το Phantom Pain είναι ένας μαύρος κύκνος, ένα αριστούργημα του Kojima γεμάτο αποκαλύψεις, συμβολισμούς, μεγάλα μηνύματα για τη ζωή, και φυσικά, έχει ψεγάδια και ελαττώματα, όπως άλλωστε κάθε δημιούργημα φαντασίας και τέχνης, τα οποία κατά τη γνώμη μου δεν είναι ικανά να μειώσουν το μεγαλείο του. Η εμπειρία που αποκομίζει κάποιος από το Phantom Pain είναι μοναδική, όπως μόνο ένα video game μπορεί να μας μεταδώσει.

Μπορώ να γράφω για ώρες και να επιχειρηματολογήσω ξεχωριστά για κάθε πτυχή του MGSV προκειμένου να αιτιολογήσω πολλά από όσα διάβασα στο thread, όμως θα αντισταθώ στον πειρασμό, γιατί έχουν ειπωθεί αρκετά.
Ωστόσο, κουβαλώντας πολλές σκέψεις και ωραίες εντυπώσεις από το τελευταίο διάστημα, λέω απλώς, να αναφέρω κάποια σημεία και wow moments, που με κέρδισαν περισσότερο και βάζουν για εμένα το MGSV στο πάνθεον των παιχνιδιών που έχω παίξει τα τελευταία χρόνια.

• Το στόρι έχει βάθος και πολλές παραπομπές στα προηγούμενα παιχνίδια, που μόνο αν έχεις όντως παίξει και ζήσει κάθε κεφάλαιο του MGS Saga, μπορείς να βιώσεις και να απορροφήσεις την πραγματική εμπειρία του Phantom Pain. Πιστεύω ότι για τους φρέσκους στο σύμπαν, τα ελαττώματα και το αχανές στήσιμο στη ροή πιθανόν είναι αποτρεπτικοί παράγοντες και μειώνουν την αίσθηση που σου αφήνει η ιστορία. Κάπου διάβασα για παζλ και η αλήθεια είναι ότι ο open world χαρακτήρας ζημιώνει την αφήγηση, όμως... γνώμη μου είναι, ωστόσο, ότι δε θα γινόταν να φτιαχτεί ένα MGS ανοιχτού κόσμου με κανέναν άλλο τρόπο. Για εμάς του hardcore φανς του Tactical Espionage Action, η απελευθέρωση από τη γραμμικότητα της σειράς έχει μεν βαρύ αντίκτυπο στην αφήγηση, λειτουργεί δε λυτρωτικά προς όφελος του gameplay και της προσέγγισης των αποστολών. Η ελευθερία που σου δίνει, να ξεδιπλώσεις βήμα-βήμα την ιστορία και να ανακαλύψεις τι κρύβει ο κόσμος του παιχνιδιού, είναι υποδειγματική.

• Έχω ασχοληθεί σχεδόν με όλα τα Metal Gear που έχουν βγει παλαιότερα, με εξαίρεση τα 2 του NES. Επίσης, η αλήθεια είναι ότι δεν έχω παίξει το Peace Walker, παρόλο που το έχω από το MGS HD Collection. Για αυτό με προβλημάτισαν οι αναφορές ότι στο Phantom Pain υπήρχε μεγάλο κομμάτι του micro management της Mother Base, που βασιζόταν στη λογική του Peace Walker και υπέθετα ότι θα μου χαλάσει το experience. Αποδεικνύεται όμως ότι η προσθήκη αυτών των μηχανισμών δίνει απίστευτή ευελιξία και ποικιλία, ξεκλειδώνοντας αμέτρητες επιλογές σε οπλισμό και resources για να μπορείς να παίξεις το παιχνίδι, όπως εσύ θέλεις. Κι αυτή είναι η μοναδικότητα και η ομορφιά του. Ότι δεν είναι μόνο το πρώτο open world MGS, αλλά είναι τόσο εξωφρενικά σύνθετο και πλούσιο, που σε βομβαρδίζει με επιλογές και αποφάσεις για να το φέρεις στα μέτρα σου.

• Το gameplay είναι ότι πιο fluid και απολαυστικό έχω δει σε παιχνίδι του είδους. Πραγματικά μόλις συνηθίσεις τους μηχανισμούς και το χειρισμό, μπορείς να κάνεις τα πάντα. Στο 99% των περιπτώσεων, όταν κάτι σου φαίνεται λογικό ότι θα δουλέψει αν το κάνεις, τότε πιθανόν αυτό ισχύει, και το παιχνίδι σε αφήνει να το δοκιμάσεις. Έχω παίξει πάνω από 200 ώρες κάνοντας ότι περνάει από το νου μου, χωρίς να δω bugs ή τρανταχτές αστοχίες. Αν αυτό δεν είναι μαγεία σε ένα videogame, τότε τι είναι;

• Παρόλο που μιλάμε για τίτλο του 2014, τα γραφικά και ο κόσμος του δείχνουν πανέμορφα και αψεγάδιαστα (παίζω στο PS PRO σε 4KTV με το patch) με άριστες υφές... δε συζητώ καν για τα ατμοσφαιρικά κινηματογραφικά cut-scenes με τη γνωστή σκηνοθεσία του Kojima. Έχω γεμίσει το Capture Gallery με τα video. Ίσως η παλέτα δεν είναι τόσο όμορφη όσο στο Horizon ή στο The Witcher 3, όμως αδιαμφισβήτητα σε αυτόν τον τομέα είναι ένα άρτιο παιχνίδι. Για το soundtrack θα πω μόνο ότι παρόλο που είχε τη δυσκολία προσαρμογής στον open world χαρακτήρα, τα μουσικά θέματα κινούνται σε υψηλά επίπεδα όπως μας είχε συνηθίσει η σειρά. Ακόμη και τα πιο μικρά σε διάρκεια ορχηστρικά κομμάτια ή τα επώνυμα τραγούδια, έχουν ενσωματωθεί έξυπνα και προσθέτουν τη δική τους νότα στη συνολική εμπειρία. Έχω λατρέψει τα περισσότερα tracks που με έχουν σημαδέψει και πλέον «κουβαλάνε» στο μυαλό μου την εμπειρία και τις εικόνες που έχω ζήσει με το παιχνίδι:

• Για την επαναληψιμότητα και το πλήθος των αποστολών και των side ops, κι εγώ αρχικά πελάγωσα. Ειδικά ως completionist freak, λέω πάει δε θα γίνει δουλειά, και γιατί ρε μεγάλε Kojima έβαλες τόσα ίδια side ops και missions για να μας κάψεις τον εγκέφαλο. Κι όμως, ύστερα από τόσες ώρες ενασχόλησης συνειδητοποιώ ότι ο Kojima με πέρασε από ένα άτυπο πρόγραμμα εντατικής εκπαίδευσης και εξοικείωσης με τα συστήματα και τους μηχανισμούς του παιχνιδιού, κι ότι κάθε μικρό κι ανόητο side op, μου πρόσφερε πολύτιμη γνώση για να γίνω καλύτερος. Θα μου πεις παιχνίδι είναι, γιατί τέτοιος μαζοχισμός; Η απάντηση είναι όμως ότι ΟΛΑ αυτά είναι εντελώς προαιρετικά αν θέλεις να τα προσπεράσεις. Τα side ops τα έπαιζα παράλληλα με τα main missions για να έχω ποικιλιά και να μην μείνουν όλα για το τέλος και αυτό με βοήθησε να μην βαρεθώ.

• Οι κασέτες (cassettes)...αχ, αχ αυτές οι κασέτες, πόσο στόρι και πόσα ενδιαφέροντα facts, μηνύματα και μεγαλόπνοες ιδέες κρύβονται στις πάμπολλες κασέτες που πιθανόν δε θα αποκαλυφτούν ποτέ σε όποιον δε θα ασχοληθεί, είτε να τις μαζέψει, είτε να τις ακούσει. Είναι τέτοιος ο όγκος, που είναι γεγονός ότι δε θα χωρούσαν ποτέ τόσα πράγματα στο main story και στο gameplay και δε θα υπήρχε τεχνικά η δυνατότητα να υλοποιηθούν ως main content σε ένα παιχνίδι που ήδη ξεπερνάει σε μέγεθος πολλούς τίτλους του είδους. Αυτήν τη στιγμή, μπορώ να σκεφτώ ότι τον όγκο του Phantom Pain τον φτάνουν μόνο games τύπου Witcher και Elder Scrolls, χωρίς να μου έρχεται στο μυαλό κάτι άλλο σε action τίτλο.

• Για τις αποστολές μετά το Mission 30, που διάβασα κάποιους να ρωτάνε αν έχει νόημα να συνεχίσουν, οι «τίτλοι τέλους» ξεγελούν, όμως το MGSV ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ εκεί! Ναι, κάποια επόμενα missions ήταν τα ίδια με διαφορετικές παραμέτρους, όμως υπάρχουν αρκετά νέα missions, που συνεχίζουν να δίνουν ενέσεις εξέλιξης της ιστορίας. Όσο για τις επαναλαμβανόμενες αποστολές σε Subsistence / Total Stealth / Extreme, ήταν μια απολαυστική διαδικασία πρόκλησης που απευθύνεται στους hardcore φανς του παιχνιδιού. Ακόμη πιο αστείο, το γεγονός ότι για εμένα το S Rank σε αυτές τις αποστολές ήρθε σχεδόν με την 1η προσπάθεια και με ελάχιστο κόπο (όταν στα πρώτα κεφάλαια του παιχνιδιού πάσχιζα να πιάσω το Α) κυρίως λόγω της εξοικείωσης που προέκυψε από τα side ops, όπως ανέφερα παραπάνω. Ναι, με κούρασε κάποιες στιγμές αυτό το ανέβα-κατέβα με το ελικόπτερο, όμως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να μετακινηθείς, όπως π.χ. με το άλογο ή με τα delivery points, κι έτσι ένα mix & match δίνει τη λύση. Μόνο παίζοντας με τις ώρες συνειδητοποιείς τελικά, πόσο ευφυές και καλά χτισμένο είναι το gameplay, τόσο για τον αρχάριο όσο και για τον έμπειρο παίχτη.

• Πάντα τα easter eggs της σειράς ήταν απολαυστικά και δε γινόταν το Phantom Pain να αποτελέσει εξαίρεση. Υπάρχουν αρκετά ξεκαρδιστικά μικρά και μεγάλα easter eggs και κρυμμένες αποστολές, τα οποία είτε θα τα ανακαλύψεις δίνοντας χρόνο στο παιχνίδι και κατανοώντας τις προϋποθέσεις και τους μηχανισμούς για να τα ξεκλειδώσεις, είτε θα πέσεις πάνω σε αυτά κατά λάθος. Το βρήκα τόσο διασκεδαστικό και ανταποδοτικό όταν μετά από ώρες αποστολών γύριζα στο Mother Base και επιβραβευόμουν με ένα ωραίο «μυστικό» (που λέγαμε και παλιά), ή όταν στο πεδίο της μάχης κουτουλούσα πάνω σε χαριτωμένα-χαζά easter eggs. Αυτές οι μικρές πινελιές του Kojima ήταν πάντα ένα κλείσιμο ματιού στους πιστούς φανς τους Metal Gear.

• Η ύπαρξη ιδιόμορφων και πρωτότυπων χαρακτήρων και προσωπικοτήτων ήταν ανέκαθεν δυνατό χαρτί της σειράς και αν έχω ένα παράπονο από το Phantom Pain είναι η περιορισμένη ύπαρξή τους. Να πω βέβαια ότι δεν απουσιάζουν, όμως είχα συνηθίσει από τα προηγούμενα παιχνίδια ο αριθμός αυτών των NPCs/Bosses να’ναι καταιγιστικά μεγάλος και μου έλειψε λίγο. Από την άλλη, το MGSV τοποθετείται χρονικά σε ένα σημείο του saga που θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο και επικίνδυνο για τον Kojima να ανακατέψει την τράπουλα με πολλές και εντελώς νέες προσθήκες, κι έτσι οι μετρημένοι χαρακτήρες που υπάρχουν είναι αριστουργηματικά χτισμένοι για να στηρίξουν το παρελθόν και το μέλλον του Snake. Έχοντας παίξει τα προηγούμενα παιχνίδια, αντιλαμβάνομαι το βάρος της ευθύνης που υπήρχε να προσφερθεί μια ανανεωμένη εμπειρία, τόσο για τους παλιούς όσο και τους νέους φανς, η οποία όμως ταυτόχρονα θα διατηρούσε τη συνοχή της ιστορίας και της υπόστασης των χαρακτήρων-ογκόλιθων στα περισσότερα κεφάλαια του Metal Gear Saga.

• Τέλος, τι να πει κανείς για τους buddies και το πώς έχουν ενσωματωθεί στο στόρι και το gameplay. Βρήκα αριστοτεχνικό τον τρόπο με τον οποίο αποκτάς, εξελίσσεις και χρησιμοποιείς τον καθένα. Μάλιστα, είναι από τα λίγα games όπου οι buddies διαδραματίζουν ουσιαστικό ρόλο και επηρεάζουν τον τρόπο που παίζεις, ενώ το AI ανταποκρίνεται σωστά και συμπεριφέρεται έξυπνα στις εντολές που δίνεις. Είναι το πρώτο MGS που ο Snake έχει σταθερή παρέα (αν το επιλέξεις) και είναι όμορφος ο τρόπος που δένουν οι buddies με έναν παραδοσιακά μοναχικό ήρωα.

Όπως είπα παραπάνω, θα μπορούσα να γράφω για ώρες και συγνώμη αν σας κούρασα.

Χθες τελείωσα τα πάντα σε side ops και έχω αφήσει το τελευταίο mission και τη μυστική αποστολή της Buddy για να τα απολαύσω το ΣΚ. Πάραυτα, ενώ από ότι κατάλαβα τελειώνει το πράγμα, δεν θα το παρατήσω. Λέω να δοκιμάσω για την πλατίνα, παρόλο που πλέον ξέρω ότι έχει αρκετή δουλειά και επανάληψη με τα collectibles και θα χρειαστεί χρόνος και προσπάθεια.

Μέχρι τώρα το Phantom Pain με έχει ανταμείψει και όποτε σηκώνω το χειριστήριο δε λέω να το αφήσω. Κάθε φορά του αφιερώνω όσες ώρες νιώθω ότι θέλω να δώσω και με την πρώτη υποψία ότι με κουράζει ή ότι βαριέμαι το κλείνω. Σύντομα όμως επιστρέφει η προσμονή να πιάσω πάλι τον Snake στα χέρια μου.

Πέρυσι ασχολήθηκα με το gaming σε βαθμό που θα έλεγε κάποιος ότι πλησιάζω στον εθισμό αν αναλογιστώ τις ώρες που αφιέρωσα -μη όντας trophy hunter-, και βάζοντάς τα κάτω, ήταν τελικά μόνο 3 οι τίτλοι που κέρδισαν επάξια το χρόνο μου: τα Mass Effect Andromeda, The Witcher 3 και ΜGSV. Αν έβγαιναν περισσότερα τέτοια παιχνίδια, θα με έκλειναν σίγουρα σε ίδρυμα απεξάρτησης.

Όπως λέω και στα μικρά μου ξαδέρφια, ο σωστός ο gamer δεν επηρεάζεται από όσα διαβάζει ή ακούει σε reviews και σχόλια; δίνει ευκαιρία στα πάντα, όσο αντισυμβατικά και περίεργα αν μοιάζουν, δοκιμάζει και σχηματίζει άποψη μόνος του. Γιατί κάθε δημιούργημα στον κόσμο των videogames, προσφέρει εντελώς διαφορετικά ερεθίσματα, σκέψεις και παραστάσεις στον κάθε άνθρωπο. Όποιος δεν το έχει πιάσει ακόμη, για εμένα χάνει ένα από τα καλύτερα παιχνίδια στη σύγχρονη ιστορία του gaming.

In Kojima we trust!

https://www.instagram.com/p/BZqWZfbnJ8w/?taken-by=tsakali