Το BrBa το γνωρισα απο καποιο παιδι εδω μεσα... Οταν το προτεινε και διαβασα στο IMDB περι τινος προκεται, για να ειμαι ειλικρινης, δεν ενθουσιαστηκα. Ενας καθηγητακος που πεθαινει και αποφασιζει να μαγειρεψει μεθαμφεταμινη για να εξασφαλισει την οικογενεια του.
Την αναλυση μου την εχω κανει, οποτε ας μην πω στη διαδικασια να επαναλαμβανω οσα εχω πει. Μαλιστα, την ειχα κανει, σε πρωτο χρονο, οταν ειχε τελειωσει η δευτερη εποχη. Για εμενα εφτανε τοσο για να καταλαβω με τι σειρα ειχα να κανω.
Αυτο που κατεφερε το BrBa ηταν να με απορροφήσει οσο καμια αλλη σειρα δεν εκανε ποτε. Ηταν η μονη σειρα που απλα με εβαλε μεσα στον κοσμο της και δεν υπηρχε κανενα μα κανενα βαρετο σημειο. Ταυτιστηκα με τον Walter αλλα και τον Jesse και ολοι οι χαρακτηρες "δορυφοροι" εδεναν σωστα τη συνταγη. Η κλιμακωση ηταν τοσο σωστη, που σε εκανε να πιστευεις οτι η ιστορια που βλεπεις ειναι αληθινη, ή καλυτερα, πως θα μπορουσε να ειναι αληθινη.
Και σε αυτα τα επιπεδα κινηθηκε και το τελος. Α-Ξ-Ε-Π-Ε-Ρ-Α-Σ-Τ-Ο!!!!!!!!!! Ολα, πιστευω, εγιναν οπως θα επρεπε να γινουν. Ο Γουωλτ, σα "γνησιος" αντι-ηρωας, δεν αφησε να "πεσει" τιποτα κατω. "Εκλεισε" και την παραμικρη εκκρεμοτητα και αδιαφορησε για τα λεφτα. Αλλωστε, ειχε αφησει αρκετα στην οικογενεια του (ας τολμησουν Γκρετσεν και ο αλλος ο αυτιαγκουρας να μη τα δωσουν... Πολυ γελασα με αυτο). Αυτο, ομως, που χαρηκα περισσοτερο, ηταν το τελος ασφαλως, που ξεπαστρεψε ολη τη συμμορια του μαλακα και.... εσωσε τον Τζεσι, ο οποιος, αν και με εκνευρισε πολυ στα τελευταια επεισοδια, νομιζω οτι το "πληρωσε" με ολα οσα περασε απο Τοντ και Σια. Ο Τζεσι δεν ηθελε να σκοτωσει τον Walt και αυτο ειναι κατι που με ευχαριστησε απο δυο αποψεις. Η πρωτη επειδη δεν πιστεψα ποτε οτι αυτοι οι δυο επαψαν να συμπαθιουνται, εστω και σε πολυ βαθος. Και η δευτερη επειδη θα ηταν εντελως κλισε να τον σκοτωσει ο συνεταιρος του.
Αυτα σε πρωτο χρονο... Τα "φιλοσοφικα" της σειρας καποια αλλη στιγμη, που θα εχω δει παλι το επεισοδιο.
Bookmarks