Originally Posted by
Valkyre
Τελος απο εμενα. Σιγουρα πανω απο 100 ωρες παιχνιδιου συνολο, ποσοστο ολοκληρωσης κοντα στο 94%. Γραφω τις ενυπωσεις μου spoiler free.
Ξεκιναω λεγοντας οτι ποτε δεν ημουν ιδιαιτερος φαν της GTA συνταγης της Rockstar. Δεν ξερω, πανω κατω ολα ιδια μου φαινονται αυτα τα παιχνιδια σαν να διαθετουν το ιδιο μοτιβο με διαφορετικο skin. Δεν μου αρεσει η καφριλα που κουβαλανε και το φουλ σαρκαστικο σεναριο τους.
Αντιθετως το Red Dead Redemption παντα το ειχα πολυ ψηλα, διοτι ηταν εξαρχης ωριμο, ηθελε να πει κατι και ειχε αξεχαστες gaming στιγμες.
Εχοντας πλεον ολοκληρωσει το RDR2 μπορω να πω οτι ειναι απο τα παιχνιδια που σιγουρα σπανιζουν. Ειναι απο τα λιγα παιχνιδια που οταν τα τελειωνεις πιστευεις οτι εζησες ενα πραγματικο ταξιδι, οχι μονο βαση των τοπιων που επισκευθηκες αλλα κυριως βαση χαρακτηρων.
Το RDR2 ειναι ενα μνημειωδες παιχνιδι σε πληθωρα των στοιχειων του. Δεν νομιζω οτι εχω συναντησει αλλο παιχνιδι οπου το voice cast μεχρι και του τελευταιου και πιο ακυρου NPC ειναι τοσο αυθεντικα αποδοσμενο, τοσο φυσικα με την ιδια προσοχη που δινεται σε κυριους χαρακτηρες. Ειναι απιστευτο πραγματικα. Το ποσες σελιδες γραψιμο εχει ο καθε NPC ειναι επισης κατι που δεν εχω συναντησει πουθενα αλλου.
Δεν εχω συναντησει αλλο παιχνιδι οπου ο κοσμος εδειχνε τοσο ζωντανος και απροβλεπτος στο τι θα συναντησω. Δεν ξερω ποιος καθησε και εκανε brainstorming ολα αυτα τα σκηνικα που μου παρουσιαστηκαν. Ειναι τρομερο πραγματικα. ξεχνας οτι οι NPCs ειναι αψυχες μαριονετες και αρχιζεις και τους συμπεριφερεσαι σαν να ηταν αληθινοι. Στο τελος του παιχνιδιου σταματησα να προκαλω την τυχη μου καθε φορα που εμπαινα στη φαρμα καποιου και τον εβλεπα με τοσο φυσικο τροπο να προσπαθει να με διωξει με σταδιακες κινησεις...
Δεν εχω συναντησει αλλο παιχνιδι που η φυση εμοιαζε τοσο ζωντανη. Να βλεπω λυκο να κυνηγαει, αρσενικα ελαφια να πλακωνονται ως επιδειξη δυναμης σε θηλυκα με τοσο φυσικη κινηση, animation λες και βγηκε απο το national geographic. Τα αλογα... τα ρημαδιασμενα τα αλογα... να περπατανε και να βλεπεις οι μυες τους να συσπωνται και οι φλεβες τους να πεταγονται... δεν υπαρχει...Ο κοσμος ειναι πραγματικα ζωντανος.
Δεν εχω συναντησει αλλο παιχνιδι που ο χρονος περναγε με τετοιο τροπο που σε εκανε να το νιωθεις. Απο κτιρια τα οποια σιγα σιγα κατασκευαζονται οσο προχωρας το παιχνιδι... τι να πω... ειλικρινα speechless... δεν θα ξεχασω που εβλεπα μπροστα μου ενα ολοκληρο δασος να αποψλιλλωνεται βημα βημα....
Το παιχνιδι ξεκιναει επιτηδευμενα αργα. Ειναι πολλοι οι χαρακτηρες, θελει να στους γνωρισει, θελει να περασεις χρονο μαζι τους, θελει να σε κανει να νιωσεις οικογενεια μαζι τους. Και το καταφερνει πολυ καλα. Οι ταχυτητες ανεβαινουν οσο προχωρας (καμμια φορα κατεβαινουν) αλλα το ταξιδι ειναι δεδομενο και οι δημιουργοι θελουν να πουν μια ιστορια αρκετα ωριμη, αγγιζοντας πολλα θεματα και θα ελεγα αρκετα ανθρωπινη στο τελος της γραφης.
Το σεναριο... οι διαλογοι... απιστευτοι. Γραμμενοι με μερακι, πραγματικα υπαρχει πολυ αγαπη σε αυτο το δημιουργημα. Δεν νομιζω να ακουσα στις 100 αυτες ωρες ενα σημειο και να ειπα "μα καλα ποιος εγραψε αυτη τη χαζομαρα"... το οποιο απο μονο του ειναι απλα ιστορικο. Και υπαρχουν καποιοι συνταρακτικοι διαλογοι μεσα που τσακιζουν. Μπορω να πω πολλα για χαρακτηρες και ιστορια αλλα ειναι κατι που καλο θα ηταν να μην το αναπτυξω για ευνοητους λογους.
Ο οπτικος τομεας ειναι και αυτος ασυλληπτος. Τρομεροι φωτισμοι, τεραστιο και αχανες draw distance, απο τα καλυτερα καιρικα φαινομενα σε παιχνιδι, τρομερο lighting την νυχτα, καταπλητκικο animation με το αλογο να μου ριχνει το σαγονι καθε φορα που το βλεπω.
Μουσικη... ουτε που ξερω ποσα τραγουδια γραφτηκαν γι αυτο το παιχνιδι... πραγματικα απιστευτο. και υπαρχουν αληθινα διαμαντια μεσα αναλογα του πρωτου παιχνιδιου.
Toσο content... δεν νομιζω οτι επαιξα ενα side quest που μου φανηκε βαρετο (περαν των collectibles quest) ή που δεν ηθελα να δω πως θα εξελιχθει. Συναντας στο ταξιδι σου ενα καρο χαρακτηρες απο παλαβους μεχρι προφητικους. ολοι κατι εχουν να πουν, ολοι κατι να προσφερουν, ολοι με σκοπο να εμπλουτισουν το ταξιδι σου.
Εχοντας πει ολα αυτα πρεπει καπου να βαλω και τα "αρνητικα" της υποθεσης.
Οσο μπροστα δειχνει το παιχνιδι σε ολους τους τομεις που ανεφερα πιο πανω, θεωρω οτι ο χειρισμος του το κραταει αρκετα πισω. Ειναι υπερβολικα δυστροπος οπως εχω δηλωσει στο παρελθον και πραγματικα δεν θελω να μακρυγορησω αλλα πιστευω οτι με μερικες πολυ απλες κινησεις το παιχνιδι θα γινει πολυ πιο απολαυστικο στον τροπο που το χειριζεσαι. Υπαρχουν απειρα mechanics και ναι ειναι ωραιο να νιωθεις οτι υπαρχει ενας Α ρεαλισμος, αλλα νομιζω οτι το παρακανουν με αρνητικο αποτελεσμα. Ποτε δεν μπορεσα να συνηθισω τον τροπο που κινειται ο Αρθουρ μεσα σε στενους χωρους, ποτε δεν ηταν απολαυστικο να πρεπει να παταω το Χ για να κινουμαι γρηγορα καθε φορα που πυροβολουσα ή αλλαζα θεση σε cover κλπ.
Το παιχνιδι οσο τεραστια ελευθερια σου προσφερει στο free roaming, αλλο τοσο σου την αφαιρει οταν παιζεις καποιο mission. Υπαρχουν τοσα εργαλεια και τοσα mechanics που πραγματικα ειναι αχρηστα μεσα στο παιχνιδι εκτος και αν στο ζητανε τα objectives. Για πχ το stealth ειναι αχρηστο. Μονο οταν το παιχνιδι στο ζηταει δουλευει. Ειναι κριμα γιατι ολα αυτα τα εργαλεια σε συνδυασμο με την ελευθερια να κινηθω οπως θελω στις αποστολες θα εκαναν ακομα πιο απολαυστικη την εμπειρια.
Καποιες φορες το παιχνιδι κανει κοιλια. Φαινεται οτι οι δημιουργοι στοχευαν σε κατι που μαλλον δεν τους βγηκε οπως το περιμεναν και το εκαναν include χωρις ομως να ειναι εφαμιλλο με την ποιοτητα του υπολοιπου παιχνιδιου. Δεν ειναι τιποτα τραγικο, απλα ειναι κατι που εγω βιωσα. Το pacing και ο ρυθμος ποικιλουν.
Ο τεχνικος τομεας στο Προ ειναι κατωτερος των προσδοκιων. Το 4Κ implementation παραειναι φτωχο και σε θεμα αποδοσης και σε θεμα ευκρινειας. Ναι η Ροκσταρ θελει soft εικονα γενικοτερα ακομα και στο Χ το παιχνιδι δεν εχει την ευκρινεια ενος Forza Horizon. Αλλα νομιζω οτι το παρακανουν. Επισης το HDR ειναι φαουλ. Μπορει να εχει το καλυτερο SDR, θα μπορουσε να εχει και το καλυτερο HDR ομως.
Αυτο ειναι το Red Dead Redemption 2 για εμενα. Μεγαλειωδες δημιουργημα που ομοιο του σπανια θα ξαναδουμε, αλλοτε εντυπωσιακο, αλλοτε προφητικο, καποιες φορες εκνευριστικο και αλλοτε απλα και κυριολεκτικα videogame ποιηση. Παιχνιδι που το εζησα και θα το θυμαμαι για παρα πολυ καιρο. Απο τα καλυτερα παιχνιδια που εχω παιξει.
ΥΓ: Ειναι παρα πολυ δυσκολο να διαλεξω game of the year φετος. GOW και RDR2 παιζουν μπαλα ολομοναχα μεταξυ τους. Ξερω οτι το RDR2 ειναι κατι απειρως πιο συνθετο απο ενα GOW. Δεν με χαλαει να μην αποφασισω να πω την αληθεια. Απλα ειμαστε τυχεροι που τα παιξαμε φετος.
Bookmarks