Red Dead Redemption 2

[jk_blue_tiger]

@Val

Για τον χειρισμο προσωπικα δεν ειχα παραπονο, με ξενισε κ εμενα στην αρχη που δεν προχωρουσα/εστριβα με τους μοχλους,
εκανα μια αλλαγη που προτειναν καποιοι στο Χ (toggle to run ή κατι τετοιο) και μετα το συνηθισα που δεν με ενοχλουσε πια.

Για τον ορο sandbox ο γουγλης λεει:
"a video game or part of a video game in which the player is not constrained to achieving specific goals and has a large degree of freedom to explore, interact with, or modify the game environment"
Το RDR 2 βασικα ειναι πρωτιστως open world κ λιγοτερο sandbox.
Μπορεις να πας οπου θες (απο την αρχη κιολας).
Μπορεις να παιζεις μονο side missions στην αρχη κ να πιασεις την ιστορια οποτε θες.
Επισης μπορεις να συνεχισεις να παιζεις ακομα και οταν τελιωσεις το main story.
Δεν μπορεις ομως να καταστρεψεις τα παντα, π.χ. σπιτια.
Επισης στις αποστολες του main story εχεις μικρο ελεγχο στο πως θα τις παιξεις.
Ο λογος ειναι που το stealth mechanic δεν εχει αναπτυχθει ιδιαιτερα,
ενω απο οτι θυμαμαι το παιχνιδι σου ζηταει να κανεις συγκεκριμμενες ενεργειες.
Θυμαμαι ειχα δοκιμασει μερικες φορες να προσπαθησω να βγαλω αποστολη με tomahawks, arrows & knife αλλα δεν λειτουργησε μεχρι τελους,
ειναι ετσι τοποθετημενοι οι εχθροι που στο τελος παντα καταληγεις σε πιστολιδι για να προχωρησεις.

ΥΓ1
Τα AC δεν ειναι πληρως sandbox κ αυτα γιατι δεν μπορεις να καταστρεψεις τα παντα (π.χ. σπιτια,καστρα), ενω εδω μπορεις να παιξεις φυσικα κ stealth.
Στα 3 τελευταια AC το stealth δεν δουλευει τοσο καλα οσο στα προηγουμενα.

ΥΓ2
Η πρωτη φορα που επαιξα στην ζωη μου open world/sandbox τιτλο ηταν το Operation Flashpoint το 2001,
το οποιο ηταν military sim (one hit=death) με μεγεθος χαρτη 144 square kilometers.
Θυμαμαι χαρακτηριστικα μια main αποστολη που επρεπε να καταστρεψω μονος κ πεζος καποια αρματα σε μια εχθρικη βαση και πεθαινα συνεχεια.
Ωσπου καποια στιγμη δοκιμασα κατι διαφορετικο, πηγα σε μια αλλη βαση με λιγοτερους εχθρους,
"δανειστηκα" απο εκει ενα tank, ισοπεδωσα οτι υπηρχε εκει κ μετα πηγα στην βαση που ηταν ο στοχος μου
κ κατεστρεψα κ εκει τα παντα.
Πρεπει να μου πηρε καμποσες ωρες να το καταφερω (το πηγαινα πολυ προσεκτικα για να μην χασω ολη την προοδο που ειχα κανει).
Απο τοτε δεν εχω συναντησει αλλο παιχνιδι με τετοια ελευθερια κινησεων.

[mihalis13]

Γενικά είναι κάποια παιχνίδια που δεν μας ταιριάζουν όσο καλά και να είναι.
Εγώ το RDR2 απλά το λάτρεψα! Και άνετα είναι στο top 5 μου της προηγούμενης γενιάς. Και δεν είμαι κανένας τρελός φαν της rockstar.
Αλλά μου έχουν τύχει παιχνίδια που δεν μου κάθισαν ποτέ. Πχ Metal Gear 5, δύο φορές το προσπάθησα και στις 10 ώρες το παράτησα.. Δεν μου έκανε κλικ, ενώ τα 2 πρώτα Metal Gear τα είχα λατρέψει (από αγαπημένα μου παιχνίδια ever). Οπότε ούτε θέμα δημιουργού είναι γιατί το Death Stranding απλά με μάγεψε και δεν το χορταινα!
Ο μόνος δημιουργός που μου έχει τύχει να μην μου κάνουν τα παιχνίδια του είναι η arcane.. έχω παίξει Dishonored 2, Prey, Deathloop και κανέναν εντέλει δεν μου άρεσε και δεν τελείωσα..
Καταλαβαίνω πως είναι καλά παιχνίδια όλα αυτά όμως. Εμένα όμως δεν μου κάνουν κλικ...

Στάλθηκε από το AC2003 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

[toninio]

Επειδή πολλές φορές αγαπάμε ή μας έχει αφήσει αδιάφορους ένα παιχνίδι και από την άλλη υπάρχει κοινό που το βλέπει εντελώς αντίθετα από εμάς, υπάρχει αυτό που λέει ο Μιχάλης στο παραπάνω ποστ, ότι δηλαδή συχνά δεν είναι ούτε θέμα δημιουργού. Είναι απλά ότι το συγκεκριμένο παιχνίδι, εξαιτίας των συγκεκριμένων χαρακτηριστικών του, δεν μας πιάνει. Και αυτό το λεγόμενο "κλικ" που λέμε και που ισχύει σε όλα τα πράγματα, παιχνίδια, σινεμά, σειρές, σχέσεις κλπ, είναι κάτι που υπάρχει και εξαρτάται από πολλές παραμέτρους, αν καθίσουμε και το κάνουμε πενηνταράκια. Η θεματολογία western πάντα μου άρεσε, σε σινεμά, gaming, παντού, και ειλικρινά ξεκίνησα και τις δυο φορές το RDR2 με χαρἀ και με πεποίθηση ότι θα γουστάρω (την πρώτη φορά) ή ότι αυτή τη φορά θα το παίξω ολόκληρο (στην δεύτερη προσπάθεια). Εάν μου πει κανείς για τα Call of Juarez και ειδικἀ για το 1, κρεμιέμαι από το ταβάνι για πάρτη του και μετά θέλω χαρτομάντηλα για τη συγκίνηση, όποτε το θυμάμαι, γιατί πολύ απλά, από τις πρώτες στιγμές του ως και το τέλος του με έπιασε 1000%, και μιλάμε για ένα "άσημο" παιχνίδι, που δεν θεωρήθηκε ποτέ κάτι ιδιαίτερο. Με την Arcane, που αναφέρει ο Μιχάλης, τα Dishonored πραγματικά τα έχω πολύ ψηλά (και λόγω stealth), ενώ το Deathloop επίσης μου άρεσε, αν και όχι στον ίδιο βαθμό.
Πιστεύω ότι το κλικ για να μας πιάσει ένα παιχνίδι εξαρτάται και από την εικόνα που έχουμε σχηματίσει από πριν, άρα έχουμε κάποιες προσδοκίες για το τί θα μας προσφέρει, κι αν όντως είναι αυτό που περιμέναμε, εκεί το πράγμα απογειώνεται. Είναι και η φάση στην οποία βρισκόμαστε, δηλ. τώρα θα ήθελα κάτι με πλούσιο gameplay ή κάτι σε story based φάση κι ας μην κάνω τίποτα ως user ή οτιδήποτε πιστεύουμε ότι χρειαζόμαστε τη δεδομένη στιγμή. Συχνά, είναι και το setting, πχ άλλος τρελαίνεται για space setting ή για μεσαίωνα ή για αρχαία εποχή. Τέλος, για κάποιους λόγους, στο μυαλό του καθενός διαμορφώνονται συγκεκριμένα γούστα κι αυτό μετά βγαίνει στις προτιμήσεις του, σε όλα τα πράγματα. Μετά το πρώτο playhthrough στο Skyrim (και χωρίς να έχω παίξει τίποτα πριν από Bethesda και Elder Scrolls), έχω μονίμως στην κονσόλα το παιχνίδι, σε ένα ακόμα playthrough που το πάω σιγά σιγά και όποτε το ανοίγω για να ξαναμπώ στον κόσμο του, αισθάνομαι αγαλλίαση και μία τρομερή οικειότητα. Αντίθετα, σε ένα από τα πιο σημαντικά και αναγνωρισμένα παιχνίδια με παρόμοια χαρακτηριστικά αλλά ανώτερη γραφή, το Witcher 3, δεν κατάφερα επ ουδενί να μπω στο κλίμα και να βρω ενδιαφέρον ούτε μία στγμή, δυστυχώς, επομένως και το σταμάτησα μια και δια παντὀς.
Μάλλον είναι πολύ καλύτερα που δεν μας αρέσουν όλα, γιατί ούτως ή άλλως δεν προλαβαίνουμε να παίξουμε ούτε τα μισά στην τελική.

[Lefteris_X]

@τονινιο

Θες να ακούσεις το παράδοξο της υπόθεσης;

Δεν μου αρέσουν τα γουέστερν. Ούτε τα έργα, ούτε οι σειρές, ούτε τίποτα. Είμαι και μιας γενιάς που έφαγα στην μάπα την ΕΡΤ/ΥΕΝΕΔ, όπου το Κυριακάτικο τραπέζι με θείους, παππούδες κλπ, το μεσημέρι είχε ή αρχαιοελληνορωμαϊκή ταινία (πχ Αντώνιος και Κλεοπάτρα, Μπεν Χουρ) ή γουέστερν (καλός κακός άσχημος, για μια χούφτα δολάρια). Ας μην μιλήσω καλύτερα για την σειρά "Μπονάνζα" λολ. (όσοι γεννήθηκαν μετά το 1975 δύσκολο να τα ξέρουν αυτά)
Από μικρός λοιπόν δεν έκανα κέφι ΚΑΘΟΛΟΥ οτιδήποτε είχε σχέση με γουέστερν.

Having said all that, είναι απορίας άξιο το ότι λάτρεψα RDR1/2!

Άγνωστες οι πτυχές του εγκεφάλου, ξεκάθαρα!

[Valkyre]

@Val

Για τον χειρισμο προσωπικα δεν ειχα παραπονο, με ξενισε κ εμενα στην αρχη που δεν προχωρουσα/εστριβα με τους μοχλους,
εκανα μια αλλαγη που προτειναν καποιοι στο Χ (toggle to run ή κατι τετοιο) και μετα το συνηθισα που δεν με ενοχλουσε πια.

Για τον ορο sandbox ο γουγλης λεει:
"a video game or part of a video game in which the player is not constrained to achieving specific goals and has a large degree of freedom to explore, interact with, or modify the game environment"
Το RDR 2 βασικα ειναι πρωτιστως open world κ λιγοτερο sandbox.
Μπορεις να πας οπου θες (απο την αρχη κιολας).
Μπορεις να παιζεις μονο side missions στην αρχη κ να πιασεις την ιστορια οποτε θες.
Επισης μπορεις να συνεχισεις να παιζεις ακομα και οταν τελιωσεις το main story.
Δεν μπορεις ομως να καταστρεψεις τα παντα, π.χ. σπιτια.
Επισης στις αποστολες του main story εχεις μικρο ελεγχο στο πως θα τις παιξεις.
Ο λογος ειναι που το stealth mechanic δεν εχει αναπτυχθει ιδιαιτερα,
ενω απο οτι θυμαμαι το παιχνιδι σου ζηταει να κανεις συγκεκριμμενες ενεργειες.
Θυμαμαι ειχα δοκιμασει μερικες φορες να προσπαθησω να βγαλω αποστολη με tomahawks, arrows & knife αλλα δεν λειτουργησε μεχρι τελους,
ειναι ετσι τοποθετημενοι οι εχθροι που στο τελος παντα καταληγεις σε πιστολιδι για να προχωρησεις.

ΥΓ1
Τα AC δεν ειναι πληρως sandbox κ αυτα γιατι δεν μπορεις να καταστρεψεις τα παντα (π.χ. σπιτια,καστρα), ενω εδω μπορεις να παιξεις φυσικα κ stealth.
Στα 3 τελευταια AC το stealth δεν δουλευει τοσο καλα οσο στα προηγουμενα.

ΥΓ2
Η πρωτη φορα που επαιξα στην ζωη μου open world/sandbox τιτλο ηταν το Operation Flashpoint το 2001,
το οποιο ηταν military sim (one hit=death) με μεγεθος χαρτη 144 square kilometers.
Θυμαμαι χαρακτηριστικα μια main αποστολη που επρεπε να καταστρεψω μονος κ πεζος καποια αρματα σε μια εχθρικη βαση και πεθαινα συνεχεια.
Ωσπου καποια στιγμη δοκιμασα κατι διαφορετικο, πηγα σε μια αλλη βαση με λιγοτερους εχθρους,
"δανειστηκα" απο εκει ενα tank, ισοπεδωσα οτι υπηρχε εκει κ μετα πηγα στην βαση που ηταν ο στοχος μου
κ κατεστρεψα κ εκει τα παντα.
Πρεπει να μου πηρε καμποσες ωρες να το καταφερω (το πηγαινα πολυ προσεκτικα για να μην χασω ολη την προοδο που ειχα κανει).
Απο τοτε δεν εχω συναντησει αλλο παιχνιδι με τετοια ελευθερια κινησεων.

Καλημερα!

Αυτο για το χειρισμο που λες το εχω κανει κι εγω με το Red Dead (δεν το εχει -εκτος και αν το εβαλαν προσφατα- το GTA σαν option) και καπως βοηθησε. Αλλα και παλι δεν ειναι το μοναδικο προβλημα στο θεμα χειρισμου. Για εμενα ειναι συνολικο το προβλημα, εχει να κανει και με την στοχευση και την γενικοτερη αποκριση.

Στα του sandbox στα λογια μου ερχεσαι πανω κατω. Ναι ειναι πρωτιστως ενα open world game. Συμφωνω. Οπως ομως πολυ σωστα λες ο ορος sandbox δεν του ταιριαζει καθολου. Ειναι τιγκα linear σε καθε αποστολη. Ακομα και gameplay mechanics που υποτιθεται οτι εχει το παιχνιδι δεν αξιοποιουνται σωστα ουτε και ειναι διαθεσιμες επιλογες. Αν το παιχνιδι σου λεει πρεπει να πυροβολησεις, πρεπει να πυροβολησεις. Αν σου λεει κατσε πισω απο το κιβωτιο αυτο, πρεπει να κατσεις πισω απο αυτο το συγκεκριμενο κιβωτιο και οχι το ακριβως διπλα. Παιζεται με εναν και μονο τροπο.

Σε αντιθεση σε ενα Far Cry ας πουμε, ειναι πολυ πιο sandbox (και οκ ας μην καταστρεφονται τα παντα, δεν νομιζω οτι γινεται αλλωστε να σχεδιασεις σοβαρο παιχνιδι με ιστορια και χαρακτηρες οπου ο παικτης μπορει να καταστρεψει τα παντα ). Σε ενα Far Cry λοιπον σου λενε η αποστολη σου ειναι να πας να ελευθερωσεις εναν αιχμαλωτο απο ενα στρατοπεδο. Μπορεις να πας Ραμπο style guns blazing, μπορεις να πας με φουλ stealth predator φαση τοξο, μπορεις να ριξεις δολωμα και να στειλεις τις τιγρεις να κανονισουν τους εχθρους, μπορεις να γεμισεις ενα φορτηγο με εκρηκτικα και να το στειλεις στο στρατοπεδο να τα διαλυσει ολα, μπορεις να παρεις ελικοπτερο και να τους γαζωσεις απο μακρια, μπορεις να κανεις τον καμικαζι και 10 ακομα διαφορετικους τροπους να ολοκληρωσεις την αποστολη. Αυτο ΝΑΙ λεγεται sandbox. Και μου τη δινει να βλεπω δημοσιογραφους να χρησιμοποιουν τον ορο αυτο στα παιχνιδια της Ροκσταρ.

Εχοντας πει αυτα, να ξαναματαπω βεβαια οτι η δυναμη των τιτλων της Ροκσταρ ειναι αλλου. Και υπερκαλυπτει οτι χανεις απο αλλα σημεια. Προφανως και το Red Dead ειναι μακραν καλυτερη εμπειρια απο ενα Far Cry. Δεν υπαρχει καν συγκριση.

Αλλα καθε φορα καθομαι και σκεφτομαι οτι με μερικα Tweaks, δινοντας στον παικτη περισσοτερες ελευθεριες και καλυτερο χειρισμο θα μπορουσε να ειναι οτι κοντινοτερο σε perfection.

ΥΓ: Με αυτα και με αυτα με κανατε να σβησω 2 παιχνιδια απο τον σκληρο του PS5 για να βαλω ξανα το Red Dead 2 να περιπλανηθω λιγο στον κοσμο του...

[toninio]

@Lefteris_X
Eπειδή είμαι ίδιας γενιάς, με ΕΡΤ-ΥΕΝΕΔ κλπ, καταλαβαίνω τι λες. Υπήρχε πολύ μεγάλη δόση από western τότε, που λογικό κάποιος να καταλήξει να μην τα γουστάρει. Εμένα μου άρεσαν και μου αρέσουν, επομένως όντως άγνωστες οι πτυχές. Ο καθένας, για διαφορετικούς λόγους, διαμορφώνει συγκεκριμένα γούστα. Παρομοίως λοιπόν, ποτέ δεν με τράβηξε στο space setting, ούτε στις ταινίες ούτε πουθενά. Πού να κάτσω να παίξω Mass Effect όταν είχε βγει; Το προσπέρασα. Αργότερα όμως που κατάλαβα τί είναι, κατέβασα την remastered τριλογία (πέρυσι) και, space - ξε-space, από το πρώτο δευτερόλεπτο με απορρόφησε ως και το τέλος του 3, γιατί τα πήρα σερί. Εξακολουθεί να μην με τραβάει το space, αλλά για Mass Effect διαρρηγνύω τα ιμάτιά μου.

Όποιος λοιπόν θέλει μία σοβαρή ιστορία, με φουλ ποιότητα σε διαλόγους και σκιαγράφηση χαρακτήρων και πρωτοφανή φυσικότητα στην διάδραση μέσα στο παιχνίδι, πρέπει να παίξει RDR2 ή έστω να το βάλει μπροστά να το δει.