η τελευταία σου πρόταση περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο γιατί πλέον ΔΕΝ λέγονται ηλεκτρονικά παιχνίδια = παίγνιο = παιδί = αθώα διασκέδαση.
Να δεχθώ ότι είναι full immersion new art βασισμένο σε τεχνολογική εξέλιξη; Ναι, να το δεχθώ.
Όπως επίσης, να δεχθώ ότι είναι καλλιτεχνικές απεικονίσεις, εκφρασμένες με προγραμματιστικά εργαλεία; Ναι και αυτό το δέχομαι.
Αλλά παιδί; Να με κάνουν να αισθάνομαι ως παιδί; (αυτή είναι η ερμηνεία της λέξης "παιχνίδι") Όχι και δεν πρόκεται να με κάνουν, καθώς ΔΕΝ με κάνουν εδώ και 15 χρόνια τουλάχιστο. Τα τελευταία δε επτά χρόνια, η κατάσταση απέχει μακράν (έτη φωτός) από την λέξη "παιχνίδι" (με λίγες εξαιρέσεις πχ Rayman, οι οποίες όμως επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Προφανέστατα και εμφανέστατα, τα πάντα είναι θέμα γούστου και κεφιού. ΑΛΛΑ: αυτό που τονίζω, ΔΕΝ είναι περί κεφιών ή γούστων. Είναι το γεγονός πως "σβήστηκε" το παιχνίδι, και έδωσε την θέση του στην "πλήρη εμπειρία" (αν δεν είναι δόκιμος ο χαρακτηρισμός, βάλτε έναν της αρεσκείας σας).
Αυτό είναι όλο - τίποτα πιο πολύπλοκο.
Επαναλαμβάνω: όχι - δεν τίθεται θέμα περί γούστων. Αλλά έχει τεθεί το θέμα (εδώ και 8 χρόνια περίπου), της μεγάλης απόστασης μεταξύ ηλεκτρονικού παιγνίου και ηλεκτρονικής καλλιτεχνικής έκφρασης με πολλαπλά συναισθηματικά+εμπειρικά επακόλουθα. Μήλα με πορτοκάλια.
Καλό το μήλο, αλλά όταν το τρως στην μάπα όλη την ώρα, κουράζει. Θες και το πορτοκάλι σου (αλλά και αυτό τίθεται πάνω στο γνωμικό: περί ορέξεως...κολοκυθόπιτα).
Bookmarks