Originally Posted by
tsakali GR
Να πω εδώ ότι το είχα πάρει day 1 με pre-order την special edition, όταν όμως κυκλοφόρησε το 2020, έτυχε να ξεκινάω το Death Stranding εν μέσω καραντίνας και με κράτησε για μήνες-είχα άλλωστε άπειρο backlog στο PS4 Pro-. Όταν μάλιστα αργότερα ήρθε το PS5 στο σπίτι και ήθελα να παίξω πιο "φρέσκα" games, το LOU Part 2 ξεχάστηκε στο ράφι. Αδιανόητο σφάλμα!
Ευτυχώς είχα τη διαβολεμένη τύχη να μη φάω κανένα σπόιλερ, να μην έχω δει τίποτα και να μην μου έχουν πει απολύτως τίποτα πριν το αγγίξω.
Το έπαιξα στο PS5 με το τελευταίο patch σε 4K τηλεόραση και ηχομπάρα 9.1. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι άργησα σχεδόν 2 χρόνια να το παίξω.
Πριν από μισή ώρα το τελείωσα και προσπαθώ ακόμη να συνέλθω. Αριστούργημα, φανταστική γραφή και υπέροχη ιστορία, απλά ΕΠΟΣ!
Ξεκίνησα πριν από 1 1/2 εβδομάδα και οριακά δεν μπορούσα να ξεκολλήσω. Μάλιστα, είναι τώρα 4-5 ημέρες που έχω χάσει τον ύπνο μου το βράδυ -όχι μόνο από τα ξενύχτια που δεν μπορούσα να αφήσω το χειριστήριο κάτω-, αλλά επίσης από την ένταση τα συναισθήματα που με κατέκλυζαν κάθε μέρα.
Φέτος έγινα 41 ετών και αυτό το παιχνίδι (ανάθεμα κι αν είναι απλά ένα παιχνίδι) ήταν ό,τι πιο συγκλονιστικό και τρελό έχω "ζήσει" στην gaming ζωή μου. Ένα απόλυτο roller coaster συναισθημάτων. Σε πληγώνει, σε διχάζει, σε τσιτώνει, σε τεντώνει, σε εκπλήσσει, σε συγκλονίζει... από το θυμό στην αγάπη, από το μίσος στο σπαραγμό και τα δάκρυα.
Το είπε και ο Κώστας πιο πριν, μα είναι δυνατόν να έχει 5,7 από τα reviews χρηστών στο Metacritic; Δηλαδή, εντάξει.
Ο ορισμός της ανωριμότητας τόσο hate και κακιές βαθμολογίες, επειδή δεν ταίριαξε στα γούστα και τις προσδοκίες ορισμένων.
Πριν γράψω σχόλια και κάποια πράγματα για τη δική μου εμπειρία, μπήκα να διαβάσω το thread εδώ και δεν σας κρύβω ότι διαβάζοντας τις σεντονιάδες 2-3 σελίδες πιο πίσω αγανάκτησα. Κατά τη γνώμη μου αυτές οι κουβέντες είναι κομμάτι φιλοσοφικής συζήτησης και για τον κάθε άνθρωπο η ερμηνεία είναι διαφορετική.
Για αυτό, άλλωστε και στο παιχνίδι (όπως και στη ζωή), υπάρχουν οι κοινωνικές διακρίσεις, ο ρατσισμός, ο σεξουαλικός προσανατολισμός και οι σεξουαλικές ταυτότητες, η ωμή βία, η επιβίωση, η εκδίκηση....η ανθρώπινη φύση. Μπορούμε να μιλάμε και να διαφωνούμε για ώρες, κι επειδή εδώ είναι ένα thread για ένα videogame, θα συγκρατηθώ και θα μείνω σε κάποιες λίγες εντυπώσεις για το παιχνίδι.
Άλλωστε, τα έχουν γράψει τα περισσότερα παιδιά στις 100+ σελίδες του thread.
Εν κατακλείδι:
Ο κόσμος, οι λεπτομέρειες στο περιβάλλον και τα γραφικά, εξωπραγματικά. Τεχνικά άρτιο.
Η μουσική επένδυση, οι ήχοι του περιβάλλοντος και το soundrack ασύλληπτα. Πιο immersive πεθαίνεις. Ανατριχιάζεις σε κάθε γρατζούνισμα των χορδών.
Τo gameplay απόλυτα fluid και διασκεδαστικό, κάνεις αυτό που σκέφτεσαι να κάνεις και όλα ταιριάζουν τέλεια και απολαυστικά στον κόσμο του παιχνιδιού.
Αν έχει κάποιες αστοχίες και ελαττώματα; Ναι, φυσικά και έχει (η ιστορία και η γραφή των χαρακτήρων δε θα ταιριάξουν σε όλους.
Αυτό όμως δεν αναιρεί ότι ως κύκνειο άσμα του PS4, είναι τρομερό επίτευγμα.
Στο προσωπικό μου pedestral είχα τα Witcher 3, τα Mass Effect, το Death Stranding και τα Metal Gear.
Αδιανόητη εμπειρία. Το The Last of Us: Part 2 με στιγμάτισε και θα μου πάρει καιρό να το ξεπεράσω.
Υποκλίνομαι στην Naughty Dog, τον Druckmann και όλη την ομάδα που έγραψε και έκανε αυτήν την παραγωγή.
Θα ένιωθα κενός σαν gamer αν δεν το είχα ζήσει.
Παίξτε το. Hate it or Love it, απλά βιώστε το.
Σας αφήνω με αυτά.
(προσπαθώ να με πείσω να μην το παίξω καπάκια χαχα)