Review The Persistence

Είμαστε πάνω κάτω στα δύο χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία των περιφερειακών εικονικής πραγματικότητας και έχουμε δει να δοκιμάζονται αρκετές ιδέες, ακολουθούμενες είτε από ενθουσιασμό/αποδοχή είτε από αμφισβήτηση. Ωστόσο η δοκιμασμένη - και στο παραδοσιακό gaming - κατηγορία των first person horror games δείχνει ότι μπορεί να πατάει γερά και εν δυνάμει να αποτελέσει μεγάλο κομμάτι των ''θεμελίων'' του οικοδομήματος της εικονικής πραγματικότητας. Ωραία όλα αυτά στην θεωρία, αλλά στην πράξη τα περισσότερα horror VR games είναι indie επιπέδου παραγωγές, με το καταπληκτικό VR mode του Resident Evil 7 να ξεχωρίζει πολύ εύκολα ανάμεσα στα άλλα, τόσο όσον αφορά τα production values όσο και σε συνολική ποιότητα. Δεν είναι τα production values απολύτως απαραίτητα για να επιτευχθεί το τελευταίο, όμως συνήθως ακολουθεί ''πιστά'' και η ποιότητα όταν υπάρχουν τέτοιες προϋποθέσεις(εχμ όχι πάντα προφανώς, βλ. The Inpatient). Πιο συγκεκριμένα, μιλώντας για VR gaming, είναι πιθανότερο να επιτευχθεί ένα περισσότερο immersive περιβάλλον σε σύγκριση με μια πιο οικονομική indie παραγωγή. To The Persistence λοιπόν επιμένει...horror, φιλοδοξώντας να μπει εκεί κάπου ανάμεσα στο κενό που έχει δημιουργηθεί μεταξύ του Resident Evil 7 και των άλλων φθηνότερων horror παραγωγών της VR βιβλιοθήκης, με production values ανώτερα από το Stifled για παράδειγμα αλλά σαφώς κατώτερα του Resident Evil 7. Παράλληλα επιχειρεί να προσφέρει μια αρκετά διαφορετική προσέγγιση σε σχέση με το τι έχουμε δοκιμάσει από αυτή τη βιβλιοθήκη. Ένα roguelike/Deadspace like περιβάλλον με λογική gameplay που θυμίζει περισσότερο το...''You Died'' της FROM(Bloodborne/Dark souls) παρά τα συνηθισμένα story driven horror games. H Firesprite - επανδρωμένη με κάποια μέλη του πρώην Studio Liverpool της Sony - φαίνεται να πατάει σε προηγούμενες συνταγές για να δημιουργήσει κάτι αρκετά φρέσκο για το PSVR.

Attachment 11040

Developer: Firesprite
Publisher: Firesprite

Το Persistence - που είναι η ονομασία του σκάφους - είναι παγιδευμένο στο βαρυτικό πεδίο μιας μαύρης τρύπας. Βρισκόμαστε λοιπόν μέσα στο σκάφος ως μια κόπια του εαυτού μας ,δημιουργημένη από την Creator του σκάφους η οποία είναι με κάποιον τρόπο ζωντανή και σε επικοινωνία μαζί μας. Όλο το πλήρωμα έχει πεθάνει ενώ κάποιο error συντελεί στο να γίνονται συνεχώς print και αυτοί, με την δυσάρεστη...διαφορά ότι επαναφέρονται στην ζωή ως μεταλλαγμένοι αυτή τη φορά. Η creator εξηγεί στα πρώτα λεπτά ότι ο μόνος τρόπος να ξεφύγουν ζωντανές (χειριζόμαστε γυναίκα αρχικά) είναι να επισκευάσουν το σκάφος και να επιστρέψουν στην Γή. Το δύσκολο κομμάτι αυτού του εγχειρήματος έγκειται στο γεγονός ότι οι μεταλλαγμένοι έχουν κατακλείσει το Persistence και προβλέπεται άνιση μάχη στα πέντε decks του σκάφους. Η αποτυχία φαίνεται βέβαιη καθώς είναι φύσει αδύνατο να επιζήσει κάποιος σε αυτή τη προσπάθεια. Ο μόνος τρόπος είναι μέσω του printer(που κατά τραγική ειρωνεία αυτός δημιουργεί το πρόβλημα-μεταλλαγμένους) και του DNA της πρωταγωνίστριας το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για αμέτρητους μελλοντικούς κλώνους. Ποιο το νόημα όμως; Αν η μάχη είναι άνιση, ο θάνατος θα επιστέψει ξανά και ξανά όσες κόπιες και να δημιουργηθούν. Προφανώς η εξοικείωση στην πάλη επιβίωσης θα δώσει ένα boost αλλά όχι αρκετό, γιατί οι μεταλλαγμένοι κάποια στιγμή θα είναι πάλι ανίκητοι. Αλλά και η εξοικείωση μπορεί να επιτευχτεί μέχρι μονό κάποιο βαθμό, καθώς με κάθε νέα κόπια μας, το σκάφος θα είναι αρκετά διαφορετικά δομημένο(procedural generation). Οι περισσότεροι χώροι είναι συγκεκριμένοι, αλλά συνολικά ο χάρτης όπως και τα συγκεκριμένα δωμάτια και οι θέσεις των μεταλλαγμένων θα είναι πάντα διαφορετικά.

Attachment 11043

Πως λοιπόν θα βγούμε ζωντανοί από έναν τέτοιο εφιάλτη; H πρώτη απάντηση έρχεται από τα Stem Cells τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε έναν DNA Sequencer ώστε κάθε νέα κόπια να είναι μια καλύτερη έκδοση του εαυτού μας. Μέσα στο σκάφος είναι δυνατό να βρούμε Stem Cells, είτε εξερευνώντας το, είτε μέσω του Ηarvester(το βασικό όπλο) με το οποίο αποσπούμε τα βλαστοκυτταρα των μεταλλαγμένων όταν τους σκοτώσουμε από πίσω με stealth τρόπο. Εδώ να πούμε ότι το παιχνίδι ευνοεί αυτή τη λογική, ειδικά στην αρχή. Πέρα από τα Stem cells το σκάφος προσφέρει πολλά εφόδια για την άμυνα του χαρακτήρα μας τα οποία μπορεί να είναι τα κλασικά όπλα(οχι και τοσο κλασικά εδω που τα λέμε, καθώς η φαντασία στον σχεδιασμό/λειτουργίες τους θυμίζει insomniac), χειροβομβίδες, μέχρι και πειραματικές τεχνολογίες που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ανάλογα. Oλα μπορούν να πάρουν upgrade μέχρι ένα ποσοστό και μπορούμε να τα βρούμε κατά την εξερεύνηση του σκάφους ή να τα αγοράσουμε με fab chips που βρίσκουμε επίσης μέσα στο σκάφος. Τέλος, υπάρχουν κάποια ''perks'' τα οποία βελτιώνουν ακόμα περισσότερο συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του ήρωα μας. Επομένως στην αρχή η κατάσταση θα είναι πολύ δύσκολη και κάθε νέο βήμα στο σκάφος φαντάζει τρομακτικό. Όσο βελτιώνεται ο χαρακτήρας μας όμως και λειτουργεί η ''συστηματική απευαισθητοποίηση'' αποκτάμε αυτοπεποίθηση ενώ ο τρόμος γίνεται όλο και μικρότερος. Μέχρι τότε βέβαια θα έχει χαθεί ένας πολύ μεγάλος αριθμός από κόπιες του χαρακτήρα μας. Όπως και να χει ακόμα και όταν έχει κοπάσει η μεγάλη αίσθηση του τρόμου, αυτή η επιμονή είναι που καταφέρνει κατά κάποιον τρόπο να γίνει και το πιο εθιστικό κομμάτι του παιχνιδιού.

Attachment 11042

Στο λειτουργικό κομμάτι τώρα, όταν ξεκινάμε υπάρχουν τρεις βασικές επιλογές χειρισμού. Το comfort, discomfort και το Snap. To πρώτο (είναι αυτό που τελικά επέλεξα) έχει να κάνει με πολύ γρήγορο στρίψιμο αλλά σε smooth και όχι διακεκομμένη λογική. Το discomfort είναι ο κλασικός χειρισμός που χρησιμοποιείται στα flat fps games και το Snap(σπαστή κίνηση κάμερας στον Χ άξονα) είναι η πιο safe επιλογή για αυτούς που είναι επιρρεπείς στο motion sickness. Πέρα από αυτές τις επιλογές, έχει δοθεί ιδιαίτερη προσοχή σε δυνατότητες για περεταίρω customization ανάλογα με τις προτιμήσεις του καθενός. Όσον αφορά το ίδιο το gameplay,oπως είπαμε προηγουμένως, η δυσκολία να μείνουμε ζωντανοί αλλά και η ανάγκη για τα stem cells των μεταλλαγμένων ευνοεί την stealth προσέγγιση. Υπάρχει επίσης ένας περιορισμένος χρονικά μηχανισμός άμυνας ο οποίος όμως δεν βοηθά ιδιαίτερα όταν οι εχθροί είναι μαζεμένοι γύρω μας. Από την άλλη η δυνατότητα για teleporting (ως skill και όχι ως comfort option χειρισμού) θα μας βοηθήσει πολλές φόρες να ξεφύγουμε από τέτοιες δύσκολες καταστάσεις. Και εδώ όμως υπάρχει περιορισμός στην χρήση της. Το ''μάζεμα'' fab chips, stem cells κτλ κατά την εξερεύνηση του σκάφους γίνεται γρήγορα με απλό ''κοίταγμα'' προς αυτά, χωρίς την χρήση κάποιου κουμπιού δηλαδή, όπως το ίδιο γίνεται και με την επιλογές όπλων κ.α στο interface. Σε γενικές γραμμές όσο προχωράμε και βελτιώνεται το DNA του χαρακτήρα μας, το gameplay τείνει να γίνει όλο και πιο γρήγορο.

Attachment 11041

Στον τεχνικό τομέα, τα γραφικά είναι αρκετά προσεγμένα, καλές υφές, reflections και γεμάτοι χώροι. Από την άλλη, δεν έχουμε από τις καθαρότερες εικόνες για VR game, γεγονός που ίσως μαρτυρά την έλλειψη κάποιου PRO patch. Δεν υπάρχει επίσης ιδιαίτερη ποικιλία στον σχεδιασμό των δωματίων. Ο ήχος κινείται σε πολύ υψηλά επίπεδα συμβάλλοντας στην ατμόσφαιρα, αλλά παράλληλα βοηθά και πρακτικά στον εντοπισμό τόσο της θέσης όσο και του είδους των μεταλλαγμένων που θα βρούμε μπροστά μας.

Εν κατακλείδι το The Persistence είναι μια αρκετά προσεγμένη παραγωγή που καταφέρνει να προσφέρει κάτι διαφορετικό στην PSVR βιβλιοθήκη. Δεν είναι το story του παιχνιδιού που θα καθηλώσει. Το The Persistence καταφέρνει να γίνει εθιστικό για όσους βυθιστούν στον κόσμο του, λόγο της roguelike φύσης του, προσφέροντας πολλές ώρες(διψήφιο αριθμό) gameplay που μπορούν να αυξηθούν με τα διαφορετικά endings και με το πιο δύσκολο mode που ξεκλειδώνει στο τέλος(επιτρέπει μόνο δέκα κόπιες του χαρακτήρα μας). Μέτα το Resident Evil 7 είναι ίσως ο πιο ποιοτικός horror τίτλος για το PSVR και σίγουρα αξίζει μια δοκιμή από τους fans του είδους. Ξανά και ξανά με βασικό όπλο την επιμονή, ο στόχος την επιστροφής στην Γη μπορεί να επιτευχτεί με τις λιγότερες δυνατές απώλειες.

7/10