Developer: Plastic
Publisher: Sony Interactive Entertainment Europe
Διάθεση: Sony Hellas
Οι προηγούμενες δουλειές της Plastic στο τομέα του video game development είχαν κάποια κοινά χαρακτηριστικά-γνωρίσματα. Εξαιρετικό art-direction, πανέμορφα γραφικά αλλά φτωχό ή μέτριο gameplay. Έτσι τα Linger in shadows και Datura του Playstation 3 απέσπασαν αναμενόμενα μέτριες κριτικές. Το ταλέντο και φρέσκες ιδέες όσον αφορά το καλλιτεχνικό κομμάτι ήταν πάντα στα βασικά προσόντα του στούντιο και αυτό που μένει να καταφέρει είναι να προσαρμοστεί ακόμα περισσότερο στις ανάγκες ενός ολοκληρωμένου video game οι οποίες καλώς ή κακώς δεν περιορίζονται στο art direction. To Bound είναι η τρίτη απόπειρα στον χώρο(video games) και φαίνεται ότι είναι και η καλύτερη. Είναι όμως ικανοποιητική;
-M: A monster is destroying my kingdom. go and stop it.
-Princess: ...
O κόσμος ή το ''βασίλειο'' του Bound συμφώνα με τους δημιουργούς του, είναι ουσιαστικά μια σειρά αναμνήσεων και το story ξετυλίγεται μέσω αυτών. Υπάρχει δυνατότητα επιλογής της σειράς με την οποία θα ξεδιπλωθούν οι αναμνήσεις και αυτό σημαίνει ότι στον αφηρημένο κόσμο της κάθε ανάμνησης(στα κομμάτια του βασικού παιχνιδιού δηλαδή) ανάλογα με την χρονική σειρά που τις αναμοχλεύουμε, θα συναντούμε και διαφορετικές συνθήκες. Για παράδειγμα μπορεί να βρέχει στις πρώτες-με την κανονική σειρά-αναμνήσεις, αν εμείς τις επιλέξουμε αργότερα. Όπως επίσης και κάποιες αλλαγές στο design των levels μπορούν να προκύψουν, όσον αφορά το χρώμα/φωτισμό τους ή τα διαφορετικά επιπλέον μονοπάτια που ήταν αδύνατον να προσεγγιστούν προηγουμένως. Χωρίς να υπάρχει διάθεση να αποκαλυφθούν περισσότερα για το βασικό νόημα του παιχνιδιού, φαίνεται ότι συντελείται κάποιο είδος ψυχολογικής κάθαρσης μέσω αυτών των αναμνήσεων, οπότε με την σειρά επιλογής αυτών κάθε επομένη ανάμνηση δείχνει και περισσότερο καθαρή από κάποια εμπόδια και επομένως εμπλουτισμένη ουσιαστικά με περισσότερα μονοπάτια. Σίγουρα ανοίγει συζήτηση όσον αφορά την ερμηνεία των γεγονότων τα όποια θα αγγίξουν κάποιους από εμάς και αυτό είναι στα θετικά του Bound.
Όλα καλά ακούγονται ως εδώ, αλλά το σημαντικό για τον μέσο gamer που δεν θα κάτσει να ψάξει και να πειραματιστεί στα πάντα αφού έχει τελειώσει το παιχνίδι, είναι το αν στο πρώτο play through έχει ικανοποιηθεί από την συνολική εμπειρία. Το bound είναι εμφανές από την αρχή ότι θέλει να είναι οπτικοακουστικά ελκυστικό και το καταφέρνει σε εξαιρετικό βαθμό. Προς αυτή τη κατεύθυνση σύμμαχος εκτός από το artistic μέρος των γραφικών και της μουσικής, είναι και ο τεχνικό τομέας των γραφικών με τα 60 frames/sec στα 1080p και με το ιδιαίτερα καλό ΑΑ τις περισσότερες φορές. Το animation είναι υπέροχο. Η αλληλουχία των χορευτικών-μπαλέτου κινήσεων της πρωταγωνίστριας δένει πολύ φυσικά και προσδίδει μια ιδιαίτερη γοητεία στο παιχνίδι. Ο χορός της Princess(που είναι η πρωταγωνίστρια του παιχνιδιού) ως φυσική ροή αντιστέκεται στους φόβους που την μπλοκάρουν και γίνεται ''ένα'' με τον αφηρημένο κόσμο που επίσης δεν παύει να κινείται, να έχει και αυτός ροή.
Εν τέλη το game στο καλλιτεχνικό κομμάτι βγάζει μια δικαιολογημένη αυτοπεποίθηση και ίσως είναι αυτή τελικά που στοιχίζει αρκετά στο συνολικό αποτέλεσμα του πανέμορφου Bound. Στην αρχή του review είπαμε ότι τα video games-ευτυχώς κατ'εμε- μπορούν να είναι πολλά πράγματα μαζί ή υπάρχει και η επιλογή να είναι κάτι απ'ολα αυτά. Εδώ είναι και η παγίδα πάνω στην οποία συνηθίσει να πέφτει η Plastic(το είδαμε ιδιαίτερα στο Linger in Shadows). Παντού διαφαίνεται η προτεραιότητα των δημιουργών του Bound να εκφραστούν μέσα από αυτή τη δουλειά τους εις βάρος της διαδραστικότητας και τις διασκέδασης μέσω του gameplay. Όπως και να χει δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι μιλάμε για ένα video game. Όσο πανέμορφη οπτικά και ως συμβολισμός είναι η άμυνα με χορευτικές κινήσεις απέναντι στους φόβους, άλλο τόσο κουραστική είναι για τον gamer γιατι δεν απαιτεί κάποιο skill ενώ παράλληλα όντας αργή φαίνεται να τον καθυστερεί χωρίς λόγο. Το platforming επίσης είναι πολύ απλό, δεν απαιτεί ούτε αυτό ιδιαίτερα skills και τα διαφορετικά μονοπάτια είναι κυρίως μια προσθήκη για αργότερα που δεν προσφέρει κάτι ουσιαστικό στην αρχική εμπειρία. Μάχες δεν υπάρχουν, ούτε bosses, παρά μόνο αμυντική στάση(μέσω του χορού) στις δυσκολίες-φόβους. Aν κάποιος τώρα χαρακτηρίσει αυστηρά το Bound ως walking ή μάλλον dancing simulator δεν θα έχει στην πραγματικότητα πολύ άδικο.
Υπάρχουν κάποιες προσθήκες όπως είναι το Speedrun και τα διαφορετικά μονοπάτια στην διαφορετική σειρά επιλογής των levels όπως είπαμε προηγουμένως, αλλά δίνουν την αίσθηση ότι μπήκαν περισσότερο για να μπουν. Το θετικό με αυτές τις προσθήκες είναι πως οι της Plastic δείχνουν να καταλαβαίνουν ότι η δουλειά τους μέχρι σήμερα δεν είναι αρκετή στο κομμάτι του gameplay ή του immersion μέσω του gameplay. Το αρνητικό είναι ότι δεν έχουν φτάσει ακόμα στα επιθυμητά επίπεδα αν και δείχνουν να το προσπαθούν. Eίναι πολύ σημαντικό να βρεθεί στο μέλλον των προσπαθειών του Studio, η κατάλληλη ισορροπία ανάμεσα στην διαδραστικοτητα και την διάθεση για έκφραση μέσα από το video game. Ακόμα και αν γυρίζει απειλητικά το βάρος για το video game προς την δεύτερη πλευρά, μπορεί να βρεθεί ισορροπία. Το Bound δεν τα καταφέρνει όσο θα θέλαμε σε αυτό και πιθανότατα θα δώσει μια σχετικά λειψή εικόνα σε κάποιους gamers, η γοητεία του όμως δύσκολα θα περάσει απαρατήρητη.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7