PDA

View Full Version : Review Until Dawn



hakoo
24-10-2015, 05:35
Στην Gamescom του 2012 η Supermassive Games ανακοίνωσε το Until Dawn ως exclusive horror game για το Playstation 3 που αναπτυσσόταν για να εκμεταλλευθεί τα χαρακτηριστικά του Ps Move, 3 χρονια μετά έχουν αλλάξει πολλά αφού όχι μονό έκανε την μετάβαση στη νέα γένια και το PS4 άλλα εγκατέλειψε και το PS move. Πρόκειται ίσως για την μοναδική αποκλειστική κυκλοφορία του PS4 μέχρι στιγμής που δεν απασχόλησε, δεν συζητήθηκε και δεν είχε να αναμετρηθεί με μεγάλες προσδοκίες. Δικαίως η όχι; Το σίγουρο είναι ότι καταφέρνει όπως όλα δείχνουν μέχρι στιγμής να τραβήξει επιτέλους τα φώτα και το ενδιαφέρον έστω και ετεροχρονισμένα.



Developer: Supermassive Games
Publisher: Sony Computer Entertainment
Διάθεση: Sony Hellas

http://ignconvention.com/bahrain/wp-content/uploads/2015/09/untildawn-800x600.jpg



Μια παρέα 8 νέων που έχουν μοιραστεί ένα τραγικό γεγονός αποφασίζει να συναντηθεί ξανα ακριβώς 1 χρόνο μετά, στο ίδιο ήμερος οπου εκτυλίχθηκαν τα γεγονότα με σκοπό να το βάλουν πίσω τους οριστικά και να συνεχίσουν τη ζωή τους. Σε μια απομονωμένη και χιονισμένη βουνοκορφή λοιπόν οι ήρωες σύντομα θα ανακαλύψουν ότι δεν είναι μονοί και ότι το λυτρωτικό reunion που σχεδίαζαν έχει μετατραπεί σε εφιάλτη δίχως τέλος, η καλύτερα εφιάλτη μέχρι την... αυγή όπως μας προϊδεάζει και ο τίτλος.

Aπο τις πρώτες κιόλας ατάκες ξίνισα τη μούρη μου, το γράψιμο είναι ακριβώς το ίδιο με τις teen horror ταινίες που έκαναν μεγάλη επιτυχία στα 90s, δηλαδή τίγκα στην ανωριμότητα, τα σεξουαλικά αστεία και την παντελή έλλειψη λογικής πίσω από κάποιες αντιδράσεις. Ένα μάτσο χαρακτήρων που αντι να ασχολείται με τον παρανοϊκό δολοφονο που τους κυνηγάει ασχολείται με γκομενικα, φάρσες και παρειστικες κατινιες (στα πρώτα κεφάλαια τουλάχιστον) δεν σε κάνει ακριβώς να ενδιαφερθείς γιΆ αυτούς. Σοβαρό μειονέκτημα, αν ένα παιχνίδι στοχεύει σε αυτό. Γρήγορα όμως κατάλαβα ότι το παιχνίδι δεν στοχεύει σε αυτό, είναι ξεκάθαρα ένα tribute στο genre και πιο συγκεκριμένα σε ταινίες όπως το I know what you did last summer, το Scream, το Saw η ακόμα και το πιο προσφατο Cabin in the woods. Οπως και σε αυτές τις ταινίες, κανεις δεν δέθηκε με τους χαρακτήρες, η επιτυχία τους ήταν να θέλεις να δεις ποιος θα επιβιώσει , ποιος θα πεθάνει και με ποιον τρόπο (άλλοτε φρικαλέο, άλλοτε αναπάντεχο και άλλοτε ακόμα και γελοίο). Μιλώντας για τους χαρακτήρες, οι ερμηνείες είναι καλές, δεν μπορώ να πω βέβαια ότι κάποιος από το cast ξεχώρισε τόσο η μου έκανε εντύπωση. Αξιοπρεπές σε αυτόν τον τομέα, αν και για να είμαστε δίκαιοι η γραφη και το ύφος δεν βοηθούν ιδιαίτερα τους ηθοποιούς.



http://images.cdn.stuff.tv/sites/stuff.tv/files/styles/big-image/public/brands/StuffMiddleEast/PlayStation/Until_Dawn/EDITED/5.jpg?itok=C4sKFCy0

Το σενάριο κινείται κι αυτό στο ίδιο μοτίβο, δηλαδή στερείται πρωτοτυπίας και κοινής λογικής σε πολλές περιπτώσεις, είναι άπλα μια ιστορία που στοχεύει να βάλει τους χαρακτήρες σε ένα επικίνδυνο setting, χωρίς ωστόσο να υπάρχει κανένα υπόβαθρο και κανένα κίνητρο. Ετοιμαστείτε δηλαδή για πολλά «Γιατί ακριβώς να πάει εκεί μονός του?», «Γιατί αντιδράει έτσι ενώ ξέρει ότι διακυβεύεται κάτι πολύ πιο σημαντικό από τον εαυτούλη της;» η «Γιατί πας εκεί ενώ κάνει καραμπαμ ότι θα πεθάνεις;» . Είπαμε, το παιχνίδι δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα και δεν ντρέπεται γιαυτό, πρόκειται για παρέλαση στερεοτυπών και κλισέ με πλήρη επίγνωση της Supermassive.



http://images.techtimes.com/data/images/full/123934/until-dawn.jpg


Όπως είχαμε μαντέψει από αυτά που είχαμε δει πριν βγει, το παιχνίδι προσπαθεί να εξομοιώσει μια ταινία που την παίζεις. Αυτό που δεν ξέραμε είναι ποσό καλά εν τέλει καταφέρνει να το κάνει, και η αλήθεια είναι ότι πρόκειται ίσως για την καλύτερη προσπάθεια για interactive movie που έχει γίνει μέχρι τώρα. Ο λόγος που επιτεύχθηκε ο στόχος είναι κυρίως το πολύ καλο pacing και η ισορροπία που έχει αναφορικά με τα mechanics. Προσωπικά βγάζω καντήλες πλέον με τα quick time events, το ότι δεν με ενόχλησαν καθόλου στο UD τα λέει όλα για το ποσό καλά τα ενσωμάτωσαν. Η εφαρμογή του συγκεκριμένου mechanic που τόσο έχει κουράσει γίνεται υποδειγματικά, είναι λιτή και περιορισμένη μονό σε σημαντικά γεγονότα , σε καταδιώξεις και ενεργητικές σκηνές. Λίγα πατήματα, μελετημένα, τόσο οσο που λέμε.


http://images.techtimes.com/data/images/full/87452/until-dawn.jpg


Όταν όμως μιλάμε για interactive movie αυτό που παίζει τον βασικό ρολό είναι οι επιλογές του παίκτη και το ποσό μπορούν να επηρεάσουν την έκβαση της ιστορίας. Εκεί ακριβώς κρύβεται το μεγαλύτερο ποσοστό της επιτυχίας του παιχνιδιού, με τις επιλογές του παίκτη να καθορίζουν στην ουσία ποιος θα επιβιώσει και ποιος θα πεθάνει. Η όλη φιλοσοφία που διέπει το παιχνίδι δεν είναι άλλη από το λεγόμενο butterfly effect. Το πως δηλαδή ακόμα και η μικρότερη απόφαση μπορεί να αλλάξει δραματικά την έκβαση, κάτι που το παιχνίδι αποδεικνύει στην πράξη και όχι μονό στη θεωρία όπως έχουμε δει σε άλλες περιπτώσεις. Μια απόφαση της στιγμής μπορεί να σώσει έναν χαρακτήρα, να σκοτώσει κάποιον άλλο η να καταστρέψει την σχέση μεταξύ τους.

Επειδή πάντα είμαι καχύποπτος, ήθελα να τεσταρω λίγο το mechanic και ουκ ολίγες φορείς έκανα quit και ξαναπροσπάθησα με διαφορετικές επιλογές. Το αποτέλεσμα ήταν άκρως ικανοποιητικό, με τα «κλαδιά» να καλύπτουν ένα πραγματικά μεγάλο φάσμα εκβάσεων, αποδεικνύοντας ότι έκτος από αρκετή δουλεία, οι δημιουργοί του επένδυσαν και στην άξια του δευτέρου playthrough, γιατί όχι και μερικων ακόμα. Είναι τόσα τα «κλαδιά» που το επιτρέπουν .



http://images.cdn.stuff.tv/sites/stuff.tv/files/styles/big-image/public/until-dawn-playstation-4-04.jpg?itok=4uM1IUVj


Στα δέκα chapters του παιχνιδιού παίρνουμε τον έλεγχο όλων των χαρακτήρων και καλούμαστε να πάρουμε μικρές η μεγάλες αποφάσεις, το ότι κάτι που φαίνεται αδιάφορο, λογικό η ασφαλές μπορεί να αποδειχθεί μοιραίο πολύ άπλα προσθέτει στην εμπειρία και στην απρόβλεπτη φύση του παιχνιδιού. Η αλληλεπίδραση με το περιβάλλον δεν είναι μεγάλη, όμως οι δημιουργοί έχουν φροντίσει να γεμίσουν τον κόσμο με διάφορα αντικείμενα που μπορεί να φαίνονται αρχικά ως άπλα collectibles, όμως μονό τέτοια δεν είναι. Πολλά από αυτά δίνουν πληροφορίες για τον κόσμο και σε βοηθούν να πάρεις καλύτερες αποφάσεις , μπορούν να ξεκλειδώσουν διάλογους , μπορούν ακόμα και να αποσοβήσουν έναν θάνατο. Ο κόσμος είναι γραμμικός και ο παίκτης κινείται πάνω σε ράγες , είναι όμως κάτι αναμενόμενο και σίγουρα κάτι που συνάδει με το είδος του παιχνιδιού οπότε δεν αποτελεί αρνητικό στοιχείο. Όταν η δράση δεν τρέχει, η κάμερα είναι στατική στο ύφος των παλιών horror παιχνιδιών (RE, Silent Hill), μια επιλογή μάλλον σωστή αφού προσδίδει στην κινηματογραφικοτητα και με κάποιες πολύ έξυπνες λήψεις σου δίνει την εντύπωση ότι πάντα παρακολουθείσαι.

Τα κακά μαντάτα αφορούν τον έλεγχο του παιχνιδιού, δυστυχώς ο χειρισμός είναι βαρύς και ασήκωτος με τα λεγόμενα tank controls να δίνουν και να παίρνουν. Κι αν αυτό συνηθίζεται, αυτό που δεν συνηθίζεται είναι η απαίτηση του παιχνιδιού να πατάς 2 και 3 φορές το ίδιο πλήκτρο ακόμα και για την πιο απλή κίνηση, με τα κουμπιά να εμφανίζονται στην οθόνη ακόμα και όταν έχεις ξεπεράσει το tutorial πριν πολλές πολλές ώρες. Το παιχνίδι επίσης δεν διαθέτει επιλογή για τρέξιμο πάρα μονό γρήγορο βάδισμα που δεν έχει και μεγάλη διάφορα από το κανονικό βάδισμα. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να αισθάνεσαι ώρες ώρες ότι παίζεις με χειροπέδες και να βγαίνεις έκτος κλίματος όταν το σενάριο επιβάλλει να τρέξεις για την ζωή σου και εσύ πηγαίνεις με χαλαρό βάδισμα σαν να είσαι βόλτα στο πάρκο. Έκτος από τον παραδοσιακό χειρισμό που θυμίζει κατά πολύ στον σχεδιασμό του αυτόν του Heavy Rain, το παιχνίδι δίνει την επιλογή και για motion controls που επίσης δεν με ενθουσίασαν αλλα είναι κάτι έξτρα , και οι έξτρα επιλογές πάντα είναι καλοδεχούμενες.



http://images.cdn.stuff.tv/sites/stuff.tv/files/brands/StuffMiddleEast/PlayStation/Until_Dawn/EDITED/7.jpg


Ολοι περιμεναν σημαντικη αναβαθμιση απο τοτε που ανακοινωθηκε το παιχνιδι για το PS4, το τελικο αποτελεσμα δικαιωνει τις προσδοκιες και δειχνει οτι δεν προκειται απλα για μια μεταφορα απο το PS3 στο PS4. H Supermassive χρησιμοποιησε την μηχανη γραφικων της Guerilla Games (συγκεκριμενα την μηχανη του Shadowfall) και καταφερε να ομορφυνει σημαντικα το παιχνιδι σε σχεση με την τελευταια φορα που το ειδαμε στο PS3. Τα οφελη ειναι προφανη σε ολα σχεδον τα σημεια , απο λεπτομερεις υφες , καθαρη εικονα λογω native αναλυσης στα 1080p, καλοφτιαγμενα μοντελα , ατμοσφαιρικο φωτισμο με τον physically based lighting που θαυμασαμε και στο Shadowfall μεχρι σκιασεις , volumetric lighting και cloth animation που προσθετουν αρκετα στην οπτικη εμπειρια του παιχνιδιου. Τα μοντελα οπως ειπα ειναι μεν καλοφτιαγμενα, ομως δεν ειναι τα ρεαλιστικοτερα που εχουμε δει ποτε. Υπαρχει μια πλαστικη αισθηση και το περιεργο ειναι οτι σε καποια μοντελα ειναι πιο εντονο απΆ οτι σε καποια αλλα.

Η καλλιτεχνικη διευθυνση του τιτλου δεν ειναι οτι πιο πρωτοτυπο εχουμε δει ποτε, ομως αποδιδει πιστα την απομονωση , την απειλη και την φρικη αναλογα με την περισταση. Παρολη την πολυ καλη απεικονιση, το παιχνιδι δεν αποφευγει τα ...φαλτσα αναφορικα με την αποδοση. To frame rate ειναι ξεκλειδωτο και ενω μπορει να φτασει μεχρι τα 40, το ιδιο ευκολα μπορει να πεσει στα επιπεδα των 20 στις απαιτητικες σκηνες . Stuttering και texture pop-in ειναι επισης στο προγραμμα σε αρκετα σημεια του παιχνιδιου, χωρις ομως να ενοχλουν η να χαλανε την εμπειρια.



http://www.handelsblatt.com/images/gelungene-lichteffekte/12237460/2-format2403.jpg



Οπως ολα τα παιχνιδια που στοχευουν να δωσουν μια κινηματογραφικη εμπειρια, δεν θα μπορουσε να μην εχει motion capture. To Until Dawn κατεγραψε τις ερμηνειες των ηθοποιων χρησιμοποιοντας μια απο τις πιο εξελιγμενες τεχνολογιες . Το αποτελεσμα ειναι πολυ καλο αναφορικα με το animation, η προσωπικη μου αισθηση ομως ειναι οτι το facial animation ενω ειναι καλο, στις υπερβολικες εκφρασεις κατι παει λαθος με την τεχνικη, τα δοντια φαινονται αφυσικα και σχεδον ξενα με το προσωπο οποτε ο ρεαλισμος συχνα παει περιπατο. Γενικα ειναι ενα πολυ καλο motion capture , δεν φτανει ομως κατα την ταπεινη μου αποψη δουλειες οπως το L.A Noire.

Συμπερασματικα, ενω το παιχνιδι στον τομεα γραφικα ειναι σιγουρα σε υψηλο επιπεδο, δινει την αισθηση οτι για παιχνιδι στατικο , κλειστο και σε ραγες θα μπορουσε σιγουρα να δωσει καλυτερο αποτελεσμα. Το Beyond και τα κατορθωματα του σε hardware προηγουμενης γενιας ειναι πολυ προσφατα αλλωστε.
Ο ηχος του παιχνιδιου ειναι σχεδον αριστος, με εκπληκτικα ηχητικα εφε , υψηλου επιπεδου voice acting και ενα πρωτοτυπο original soundtrack να «ντυνουν» ιδανικα την ιστορια. Ειδικα για τους παικτες που διαθετουν home cinema η headset, το παιχνιδι ειναι ηχητικη απολαυση .


http://images.cdn.stuff.tv/sites/stuff.tv/files/styles/big-image/public/brands/Games/UntilDawn/untildawn4.jpg?itok=3YdIt-K4


Από την στιγμή που μιλάμε για ένα horror παιχνίδι δεν γίνεται να μην αναφερθούμε ξεχωριστά στο διακύβευμα, είναι τρομακτικό το παιχνίδι? Η ατμοσφαίρα σε εξωτερικούς και εσωτερικούς χώρους είναι σίγουρα απειλητική και σε συνδυασμό με τον καταπληκτικό ήχο καταφέρνει να δώσει μια αίσθηση ανασφάλειας. Κάπου εκεί έρχονται τα φθηνά jump scares που πολλές φορείς καταστρέφουν την ατμοσφαίρα , ενώ και οι cheesy διάλογοι δεν βοηθούν προς την σωστή κατεύθυνση. Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι δεν πρόκειται για μια τρομακτική εμπειρία με την στενή και ουσιαστική έννοια του ορου, όμως καταλήγω ότι δεν είναι εν τέλει και το ζητούμενο για το παιχνίδι. Το ζητούμενο είναι να σε κρατήσει σε αγωνία για το τι θα συμβεί στους χαρακτήρες και να σε έχει σε αναμμενα καρβουνα για την επομένη απόφαση που θα κληθείς να πάρεις και τον αντίκτυπο που θα έχει, και σε αυτό το παιχνίδι τα καταφέρνει περίφημα.

Το παιχνίδι δεν επενδύει στον τρόμο όσο στην αγωνία και το άγχος για την έκβαση από τα δικά σου χέρια. Σε αυτή την ενότητα θα εντάξω και τα κομμάτια του παιχνιδιού με τον ψυχολογο (που τον υποδύεται ο Peter Stormare) μετά το τέλος κάθε chapter που προσπαθούν να εμπλέξουν τον παίκτη σε ψυχολογικό επίπεδο στην ιστορία και να δώσουν ένα πιο προσωπικό τόνο. Τα συγκεκριμένα κομμάτια ενώ ξεκινούν καλά δεν έχουν την ανάλογη συνέχεια, χάνουν το ενδιαφέρον τους για λογούς που δεν θα μπορούσα να αναφέρω χωρίς spoiler, οπότε το αφήνω εκεί.


http://www.gamersheroes.com/wp-content/uploads/2015/08/Until-Dawn-Analyst.jpg



Πάμε στο ρεζουμέ λοιπόν, ποια είναι η γενική αίσθηση που αφήνει το παιχνίδι? Προσωπικά πάντα εκτιμώ τις δουλειες που είναι ειλικρινείς και τίμιες με τον παίκτη, και το Until Dawn είναι σίγουρα μια από αυτές. Δεν είναι το παιχνίδι που ευαγγελίζεται ότι θα ανακαλύψει τον τροχό ούτε συμφωνώ με κάποιες κριτικές που το θέλουν αριστούργημα που φέρνει την επανάσταση στο interactive storytelling. Όμως κάτω από το cheesy ύφος και τον βαρύ χειρισμό κρύβεται ένα παιχνίδι που έρχεται να προσφέρει πραγματική αγωνία στον παίκτη κυρίως γιατί δεν δημιουργεί την ψευδαίσθηση της επιλογής όπως συνηθίζουν άλλα παιχνίδια, άλλα γιατί όντως δίνει την δύναμη στα χέρια του παίκτη. Η δύναμη του να μπορείς να σκοτώσεις εύκολα μετατρέπεται σε ευθύνη για να σώσεις και ακόμα πιο εύκολα σε οδηγεί στην άκρη του καναπέ ως ενεργό μέλος αυτού που συμβαίνει και όχι άπλα ως θεατή. Ακόμα και με τα ελαττώματα του άλλα και την αφέλεια του ύφους, είναι μια ευχάριστη έκπληξη σε εξαιρετικά κάλο timing και αποτελεί αξιοπρεπέστατη εναλλακτική αναμεσα στις δεκάδες open world κυκλοφορίες .



ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8/10